اهداف سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در دوره رياست جمهوري دكتر روحاني در دولت يازدهم

تا قبل از انقلاب اسلامي ايران، ايران رويكرد امنيتي خود در منطقه را در ائتلاف با غرب و به‌ويژه ايالات متحده آمريكا تعريف كرده بود و به همراه عربستان سعودي، در چارچوب استراتژي امنيتي دوستوني مورد حمايت غرب نقش‌آفريني مي‌كرد[5]. ايران پس از انقلاب و استقرار جمهوري اسلامي ايران در جهت اتخاذ سياست امنيتي مستقل حركت كرد و سعي كرد تا خود را خارج از استراتژي­ها و رويكردهاي بلوك شرق و غرب تعريف كند. در اين راستا همكاري و مشاركت با حكومت­هاي منطقه خاورميانه در جهت شكل دهي به ترتيبات امنيتي منطقه­اي در الويت قرار گرفت. سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران نيز مانند ساير كشورها تحت تاثير عوامل و متغيرهايي در سه سطح داخلي، خارجي و فردي قرار دارد. سياست خارجي ايران، مانند هر پديده و فرآيند سياسي ديگر در خلاء شكل نمي­گيرد، بلكه معلول بستر، بافت و شرايط اجتماعي، فرهنگي، جغرافيايي و اقتصادي خاص اين كشور مي­باشد. در اين نوشتار سعي مي­شود به اين سئوال كه آيا اهداف مورد نظر در سياست خارجي دولت يازدهم، جمهوري اسلامي ايران را به عنوان كشوري توسعه گرا و قدرتمند در خاورميانه مطرح مي­كند؟ پاسخ داده شود. فرضيه اين مقاله نيز "نفوذ گفتمان در دولت يازدهم"را مولفه اصلي توسعه و پيشرفت جمهوري اسلامي ايران را به عنوان قدرت برتر منطقه­اي مي­شناسد.