ارتباط كيفيت زندگي با رضايت شغلي در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايلام

هدف: اشتغال يكي از مهمترين عوامل اجتماعي موثر بر سلامت است. رضايت شغلي يكي از عوامل مهم در افزايش راندمان كار است. هدف از اين مطالعه تعيين رابطه بين كيفيت زندگي مرتبط با سلامت و رضايت شغلي در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايلام بوده است. روش‌ها: مطالعه توصيفي- تحليلي حاضر به روش مقطعي بر روي 242 نفر از كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايلام در سال 1396 انجام شد. شركت‌كنندگان با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي سيستماتيك انتخاب شدند. پس از ثبت مشخصات دموگرافيك، كيفيت زندگي با استفاده از پرسشنامه استاندارد SF36 و رضايت شغلي با استفاده از فرم كوتاه پرسشنامه مينه‌سوتا اندازه‌گيري شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار آماري SPSS و روش آماري رگرسيون خطي خودكار با در نظر گرفتن ميزان خطاي كمتر از 5 درصد استفاده شد. نتايج: ميانگين امتياز كيفيت زندگي در كاركنان 14/80±39/49 و ميانگين امتياز رضايت شغلي 1/03±66/09 بود. نتايج نشان داد كه بين رضايت شغلي و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (0/043=P-Value). همچنين براساس نتايج رگرسيون خطي خودكار مهمترين متغيرهاي موثر در رضايت شغلي كاركنان سابقه كار، وضعيت تاهل، وضعيت اشتغال و بعد سرزندگي كيفيت زندگي مرتبط با سلامت بود. نتيجه‌گيري: براساس نتايج، بين كيفيت زندگي مرتبط با سلامت و رضايت شغلي در كاركنان ارتباط مستقيم و مثبت برقرار است. بنابراين ارتقاي كيفيت زندگي كاركنان مي‌تواند باعث افزايش رضايت شغلي در كاركنان شود.