ارزيابي كمي و كيفي روش تدريس بصورت سخنراني از ديدگاه دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي ايلام

مقدمه و هدف: روش تدريس سخنراني به عنوان روش غالب در تمام سطوح نظام آموزشي كشور ايران، يكي از كهن ترين روش هاي آموزش فراگيران بوده كه قدمت آن به سده پنجم قبل از ميلاد مي رسد. اين روش در فرايند تدريس و يادگيري هنوز يكي از عمده ترين روش هاي آموزشي مورد استفاده بويژه در نظام آموزش عالي كشورمان به حساب مي آيد. مطالعه حاضر با هدف ارزيابي كمي و كيفي اين روش تدريس از ديدگاه دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي ايلام طراحي و اجرا شده است. روش ها: اين مطالعه به روش توصيفي تحليلي در سال 1390 بر روي 840 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي ايلام با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته مشتمل بر سه حيطه تعامل، مديريت موضوع و فضاي كلاس، و وظايف سازماني انجام شد. روائي پرسشنامه با دو روش اعتبار محتوا و نيز اعتبار سازه اي و پايائي آن با كمك آلفاي كرونباخ مورد تأئيد قرار گرفت. به علاوه در اين پرسشنامه از شاخص مقبوليت نيز براي ارزيابي كلي پرسشنامه استفاده شد. در نهايت داده ها با كمك نرم افزار آماري SPSS نسخه 18 و آزمون هاي آماري من ويتني و كروسكال واليس مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته ها: در مجموع 36 درصد دانشجويان مورد مطالعه روش تدريس سخنراني را مطلوب ارزيابي نمودند. از ميان متغيرهاي حيطه تعامل فرصت طرح سؤال توسط استاد، و انجام كار تيمي توسط فراگيران به ترتيب 51.3% و 28.6% بيشترين و كمترين مطلوبيت را در بين ساير متغيرها داشتند. زمان صرف شده براي هر جلسه و پوشش سرفصل درس از مجموع متغيرهاي حيطه وظايف سازماني به ترتيب با 57.2% و 32.4% داراي بيشترين و كمترين مطلوبيت نسبت به ساير متغيرهاي مورد بررسي بودند. همچنين در مقايسه ميانگين نمره حيطه مديريت موضوع و فضاي كلاس بين دختران و پسران اختلاف معني داري مشاهده گرديد (0.05 P Value ). نتيجه گيري: نتايج نشان داد روش سخنراني با وجود استفاده از وسايل مدرن كمك آموزشي نمي تواند رضايتمندي قابل قبولي را از نظر فراگيران در بخش هاي قابل توجهي از اهداف آموزشي فراهم نمايد. لذا ضروري به نظر مي رسد سياستگزاران نظام آموزشي با رويكرد جديد درصدد جايگزيني اين روش با روش هاي مناسب ديگر در بسياري از دروس باشند و يا با برنامه ريزي دقيق در خصوص بهينه سازي و تقويت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف آن بكوشند.