تحليل و ارزيابي پايداري اجتماعي با رويكرد توسعه پايدار شهري (مورد مطالعه: شهرستان هاي استان خراسان شمالي)

پايداري اجتماعي، مي تواند به عنوان يكي از مهمترين و كليديترين ابزار در برنامه ريزي ها و سياست گذاري هاي شهري محسوب شود. در اين رابطه بين ابعاد توسعه پايدار، بعد اجتماعي يكي از ابعاد اصلي شناخته مي شود. توجه به رعايت اصول پايداري و پيگيري اهداف آن در برنامه هاي توسعه باعث افزايش كيفيت زندگي مردم مي شود. هدف اصلي از پژوهش حاضر، بررسي و ارزيابي شاخص هاي پايداري اجتماعي در شهرستان هاي استان خراسان شمالي است. براي مشخص شدن سطح پايداري اجتماعي، از الگوي تصميم گيري چندمعياره تركيبي واسپاس استفاده شد. روش پژوهش حاضر توصيفي- تحليلي و از لحاظ هدف، كاربردي مي باشد. شاخص هاي مورد مطالعه از طريق مطالعات كتابخانه اي و استفاده از سالنامه آماري استان استخراج شد. بر پايه يافته هاي پژوهش، شاخص هاي پايداري اجتماعي در قالب مدل واسپاس نشان مي دهد كه شهرستان بجنورد با امتياز 0/856 ، بالاترين و مطلوب ترين شرايط را از نظر پايداري اجتماعي دارا مي باشد و شهرستان اسفراين با امتياز 0/009، نامطلوب ترين شرايط را از نظر شاخص هاي پايداري اجتماعي به خود اختصاص داده است. هم چنين نتايج نشان مي دهد كه همبستگي معني داري بين ضريب (Q) توسعه پايدار اجتماعي و شمار جمعيتي شهرستان هاي استان وجود دارد. در واقع، توزيع و نحوه تخصيص منابع و منافع كه مهمترين عامل به شمار مي رود و رابطه جمعيت و توسعه را تعريف مي كند، در شهرستان هاي استان متعادل نبوده است. لذا پژوهش حاضر، نگاه ويژه مسوولان و مديران شهري را در سطوح مختلف تصميم گيري و در نظر گرفتن شرايط وضع موجود، جهت توسعه زيرساخت ها و توجه به توزيع عادلانه امكانات و خدمات در بخش هاي مختلف، به گونه اي كه تمامي شهروندان در شهرها و روستاهاي مختلف استان به اين خدمات و زيرساخت هاي پايداري اجتماعي دسترسي داشته باشند، مي طلبد.

No abstract