سنجش عدالت فضايي شهرستان هاي استان هاي منطقه 9 آمايش سرزمين (خراسان بزرگ) بر اساس شاخص هاي قانون استفاده متوازن كشور

عدالت به عنوان يك مقوله ي اقتصادي- اجتماعي از مباحث مهم جهت تحليل، برنامه ريزي و سياست گذاري اقتصادي- اجتماعي محسوب مي شود كه دركنار موضوعاتي چون فقر و نابرابري اجتماعي قابل بررسي است. هدف اين پژوهش رتبه بندي شهرستان هاي استان هاي منطقه 9 آمايش سرزمين (خراسان جنوبي، خراسان رضوي و خراسان شمالي) از نگاه نابرابري بر اساس 24 شاخص قانون استفاده متوازن كشور است. در اين تحقيق براي وزن دهي شاخص ها، از روش تحليل سلسله مراتبي و براي رتبه بندي شهرستان ها، از روش تاپسيس استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد كه از ميان 24 شاخص مورد نظر، شاخص هاي نرخ بيكاري، باسوادي و بهره مندي روستا ها از آب آشاميدني سالم، سرانه درآمد كوششي شهرداري ها و نسبت طول راه هاي روستايي آسفالت شده به كل راه هاي روستايي بيش ترين اثرگذاري را در تعيين نابرابري شهرستان ها دارا هستند و هم چنين شاخص هاي زيرساخت هاي مخابراتي شهرك ها و نواحي صنعتي، تعداد سالن هاي سرپوشيده و روباز از اهميت كمتري برخوردارند. بر اساس شاخص تركيبي نابرابري، شهرستان هاي سرخس، قوچان، كلات، باخرز و نهبندان به ترتيب در رتبه هاي اول، دوم، سوم، چهارم و پنجم قرار گرفته اند و شهرستان هاي گرمه جاجرم، بجنورد، گناباد و نيشابور به ترتيب در رتبه هاي چهل وسوم، چهل و چهارم، چهل وپنجم، چهل و ششم و چهل وهفتم قرارگرفته اند كه بر اساس شاخص هاي قانون استفاده متوزان از جايگاه بهتري برخوردار هستند. بنابراين، براي كاهش نابرابري هاي موجود ميان شهرستان هاي ياد شده، بايد برنامه ريزان استاني تصميمات و اقدامات مناسب در خصوص كاهش نرخ بيكاري، افزايش نرخ باسوادي، ارتقاي بهره مندي روستاها از آب آشاميدني سالم، امور زيربنايي و بهداشتي، اتخاذ نمايند.

No abstract