مقايسه جهت‌گيري منفي به مشكل، نا‌اميدي و استرس ادراك شده در دختران نوجوان با و بدون مادر مبتلا به سرطان پستان

زمينه و هدف: والدين مبتلا به سرطان به دليل شروع مشكلات جسماني، تجربه افسردگي و عدم در دسترس بودن هيجاني، ارتباطات خانوادگي پس از ابتلا در خانواده آنان تغيير مي‌كند. هدف از اين پژوهش مقايسه جهت گيري منفي به مشكل، نا اميدي و استرس ادراك شده در دختران نوجوان با و بدون مادر مبتلا به سرطان پستان بود. روش كار: پژوهش حاضر از نوع مقطعي بود. جامعه آماري شامل كليه دختران نوجوان بين 13 تا 18 سال بودند كه از ابتداي سال 96 به مدت 6 ماه به‌عنوان همراه مادر مبتلا به سرطان مراجعه كننده به بخش آنكولوژي بيمارستان آموزشي گلستان اهواز بودند. به روش نمونه‌گيري در دسترس 57 دختر نوجوان براي گروه واجد والد مبتلا ( 4.65 ± 16.31) و 57 نوجوان دختر نيز به روش تصادفي مرحله اي براي گروه فاقد والد مبتلا( 3.27 ± 16.02) انتخاب و به پرسشنامه جهت‌گيري منفي نسبت به مشكل چاد‌ و داگاس، مقياس‌ نااميدي بك و همكاران و مقياس‌ استرس ادراك ‌شده كوهن و همكاران پاسخ دادند. تحليل داده‌ها ‌به منظور مقايسه متغير‌ها ‌دردو گروه از روش تحليل واريانس چند‌متغيري و تك متغيري در سطح معني داري 0.05 و با رعايت پيش فرض ها با كمك SPSS نسخه 22 تجزيه و تحليل شد. نتايج: يافته‌ها نشان داد كه تفاوت معني‌داري در متغير‌هاي جهت‌گيري منفي نسبت به مشكل و نوميدي بين دو گروه وجود داشت ( F =4/21،P 0/05). اما در متغير استرس ادراك‌ شده تفاوت معني‌داري بين دو گروه والد سرطاني مشاهده نشد(F =0/015،P 0/90). نتيجه‌گيري: فرزندان بيماران سرطاني دارا ي مشكلات روان‌شناختي بوده و بنابر اين نيازمند راهنمايي و حمايت هستند. با بهبود شرايط روان‌شناختي فرزندان نحوه ارتباط آنان با مادر بهتر شده و آرامش بيشتري در بيماران ايجاد مي‌شود.