بررسي تطبيقي ديدگاه سنايي و مولوي در مورد سفر

A Comparative Study of Sana’i and Rumi's View Points on Journey

در ادبيات فارسي، سفر با دو بُعد جسماني و عرفاني در اشعار شاعران آمده است، بُعد معنوي كه از آن با عنوان سفر دروني، روحاني و باطني ياد مي­كنند، اصل انديشگاني ادبيات عرفاني است. در اين مقاله انديشه­هاي دو قطب بزرگ عرفان سنايي و مولوي در اين رابطه بررسي شده است، سفر در بُعد جسماني و عرفاني در شعر آن‌ها بسيار توصيه شده اما اهميتي كه سفر باطني دارد، سفر جسماني ندارد، حاصل تحقيق نشان‌گر اين است، هر دو شاعر رسالت عرفاني خود را در اين ديده­اند كه انسان را در مسير شناخت هويت الهي خود قرار بدهند؛ بنابراين توصيه به سفر دروني دارند، سفر اجباري انسان هبوط او از عالم علوي به اين جهان است و انسان با سفر دروني بايد تلاش كند دوباره به آن عالم برگردد؛ آداب آن نيز ترك شهوات دنيايي و سير و سلوك عرفاني با پيروي از پير راهنما است، از اين منظر مي­توان آن را با كهن­الگوي سفر قهرمان بررسي كرد.

In Persian literature, travel or journey is mentioned in the poetries with two physical and mystical dimensions, the spiritual dimension which is called internal, spiritual and esoteric journey, is the main idea of ​​mystical literature. In the present article studies the ideas of the two great sources of Sufism, Sana’i and Rumi in this regard. They have seen their mystical mission in putting man on the path to knowing their divine identity; therefore, they recommend an inner journey. The obligatory journey of man is his descent from the Alawite world to this world, and man must try to return to that world again with his inner journey; its etiquette is to abandon worldly lusts and mystical behavior by following the old guide; it can be examined with the archetype of the hero's journey from this perspective.