بررسي تطبيقي مشروعيت تثويب از ديدگاه تشيع و اهل سنّت

A Comparative Study of Legitimacy of Affirmation from Shiite and Sunnite's Viewpoint

علماي اماميّه اتفاق نظر دارند بر اينكه تثويب در اذان حرام بوده و هرگز جزء اذان صبح نبوده است ولي ميان علماي اهل سنّت درمورد اينكه تثويب در اذان جايز است يا خير، اختلاف است. غالب علماي اهل سنت گفتن اين جمله را در اذان صبح مشروع و مستحب و ترك آن را نيز مكروه مي‌دانند اما برخي اندك از علماي اهل سنّت مثل ابو حنيفه به بدعت بودن تثويب تصريح نموده است، اين مقاله بر آن است تا با روش توصيفي- تحليلي به نقد و بررسي بيان دلائل مشروعيت تثويب توسط غالب اهل سنّت پرداخته و در ادامه بيان نمايد تمام رواياتي كه آن‌ها در مورد تثويب نقل نموده‌اند به دو راوي يعني بلال و ابي محذوره منتهي مي‌گردد كه هر دو روايت داراي ضعف جدّي چه از لحاظ سندي و دلالي مي‌باشند.

Imamate scholars all agree that affirmation in the Call to Prayer is forbidden and has never been part of the morning Call to Prayer, but there is disagreement among Sunni scholars as to whether affirmation in the Call to Prayer is permissible or not. Most Sunni scholars consider saying this sentence in the morning Call to Prayer to be legitimate and recommended and quitting is abandoned; but some Sunni scholars such as Abu Hanifa has emphasized its heresy. This article aims to critique and analyze the reasons for the legitimacy of affirmation by the majority of Sunnis using a descriptive-analytical method. That is to say, Bilal and Abi Mahzoor conclude that both narrations have a serious weaknesses, both in terms of authenticity and causal.