نقش فرآيندهاي اپي‌ژنتيك در مولتيپل اسكلروزيس: مقاله مروري

مولتيپل اسكلروزيس (MS)، بيماري عصبي مزمن و التهابي است كه سيستم عصبي را گرفتار مي‌كند. اتيولوژي آن ناشناخته است اما عوامل ژنتيكي و محيطي را در بيماري‌زايي آن دخيل مي‌دانند. شواهدي در مورد نقش مكانيسم‌هاي اپي‌ژنتيكي در مولتيپل اسكلروزيس وجود دارد. كمبود ويتامين D، كشيدن سيگار و ويروس اپشتين بار سبب تغييرات اپي‌ژنتيكي مي‌شوند. مطالعات متعددي، تنظيم نامناسب متيلاسيون را در ژن‌هايي نشان دادند كه با واكنش‌هاي ايمني غيرطبيعي و تغييرات بُعد ترجمه‌اي پروتيين‌هاي ميلين در نمونه‌هاي مغز بيماران MS ارتباط دارد. همچنين پروفايل‌هاي غيرطبيعي microRNA در بافت‌هاي مغز و سلول‌هاي ايمني خون محيطي حاصل از بيماران MS گزارش شده‌اند. در MS پيشرونده، افزايش استيلاسيون هيستون و سيتروليني‌شدن پروتيين بازي ميلين ممكن است دوره بيماري را تشديد نمايند. فعال شدن سلول‌هاي T به‌واسطه Histone deacetylase (HDAC) ممكن است در بيماري‌زايي بيماري MS نقش داشته و شدت بيماري را افزايش دهد. همچنين مي‌توان افزايش رونويس‌هاي HDAC را در هنگام فعال‌شدن سلول ايمني مشاهده كرد. تمايز (Th1) T helper type 1توسط HDACs انجام گرفته و مهار اين آنزيم‌ها سبب كاهش توليد IFN gamma; مي‌گردد. بيان 364 miRNA در Peripheral blood mononuclear cell (PBMC) بيماران مبتلا در مراحل عود و خاموشي و افزايش تنظيم miR18b و miR599 در مرحله عود گزارش شده است. افزون‌براين، بيان miRNAs در آسترويت‌ها، ميكروگليا و سلول‌هاي CD8+ T نيز افزايش مي‌يابد. نقش اپي‌ژنوم را از مطالعات اپيدميولوژيكي تاثير موقعيت جغرافيايي، ماه تولد، وضعيت تغذيه مي‌توان استنباط كرد. باوجود پيشرفت‌هاي روزافزون، مكانيسم دقيق اپي‌ژنتيكي MS تاكنون به‌طور كامل شناسايي نشده است.