فراواني اختلالات رواني در بيماران ديابتي شهر ياسوج در سال 1393

زمينه و هدف: اختلالات رواني، ناهنجاري هاي شايعي هستند كه باعث كاهش عملكرد اجتماعي افراد مي شوند. بعضي گروه هاي خاص مانند بيماران ديابتي نسبت به ابتلاي به اين اختلالات بيشتر آسيب پذير مي باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسي فراواني علائم اختلالات رواني در اين گروه از بيماران است. مواد و روش ها پژوهش توصيفي حاضر از نوع مقطعي است كه در آن از ميان جامعه آماري بيماران ديابتي، ۱۰۰ نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. گروه كنترل نيز از يك نمونه ۱۰۰ نفري از افراد غيرديابتي تشكيل مي شد كه از لحاظ سن، تحصيلات و وضعيت اجتماعي و اقتصادي با گروه هدف همسان سازي شدند. دو گروه بوسيله آزمون SCL90 داراي ۹۰ ماده كه براي ارزشيابي علائم روانپزشكي مورد استفاده قرار مي گيرد، سنجيده شدند. نقطه برش اين آزمون در ايران ۴/ ۰ گزارش شده است. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آمار توصيفي و نتايج آزمون SCL90 ، با استفاده از SPSS v.21 در سطح معني داري ( 01 / P 0 ) استفاده گرديد. يافته ها نتايج حاصل، فراواني علائم اختلالات رواني را در بيماران ديابتي نسبت به گروه غيرديابتي بيشتر نشان داد كه بالاترين و پايين ترين نمره ها در دو گروه، به ترتيب در مقياس هاي اضطراب و روان پريشي بود. نتيجه گيري ميزان بالاي علائم اختلالات رواني در بيماران ديابتي، نشان دهنده آسيب پذيري بيشتر اين گروه مي باشد. ارزيابي منظم و ارجاع به موقع براي درمان مي تواند باعث افزايش سطح بهداشت رواني و انجام مداخلات و سياستگذاري هاي مناسب در مورد ايشان گردد. شواهد حاكي از نقش قابل توجه اختلالات رواني در كيفيت زندگي بيماران ديابتي مي باشد.