تداخل گليسين و ايزوپروترنول در تنظيم محيطي اخذ غذا در موش صحرايي

مقدمه نقش گليسين به عنوان يك نوروترانسميتر و تعديل كننده عصبي در تنظيم اشتهاي پستانداران ثابت شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسي اثر گليسين بر دريافت غذا و تداخل آن با گيرنده هاي بتا آدرنرژيك بود. مواد و روش ها در اين بررسي از 40 سر موش صحرايي نر بالغ (250300 گرم) استفاده شد. بررسي حاضر در 4 مرحله متوالي با فاصله 3 روز انجام شد. در مرحله اول گليسين با دوز 100، 200 و mg/kg 400 تزريق شد. در مرحله دوم اثر تزريق استريكنين هيدروكلريد (آنتاگونيست رقابتي گيرنده هاي پس سيناپسي گليسين) با دوز 2/0، 4/0و mg/kg 8/0 بررسي شد. در مرحله سوم اثر پيش تزريق ايزوپروترنول (آگونيست گيرنده هاي بتا آدرنرژيك) بر رفتار تغذيه اي ناشي از گليسين بررسي شد. در مرحله چهارم آزمايش، تداخل ايزوپوترنول و استريكنين بر رفتار تغذيه اي بررسي شد. در هر مرحله، مصرف غذاي تجمعي در فواصل 60 120٬ و 180دقيقه بعد از تزريق اندازه گيري شد. يافته ها تزريق گليسين با دوز 100، 200 و mg/kg 400 در تمام دقايق پس از تزريق٬ اخذ غذا را افزايش داد (0/05 P). تزريق استريكنين با دوز mg/kg 0/8 اخذ غذا را در دقايق 120 و 180 بطور معني دار كاهش داد. پيش تزريق ايزوپروترنول نتوانست اثر افزاينده اشتهاي گليسين را مهار كند. در مرحله چهارم آزمايش، پيش تزريق ايزوپرترنول تاثير معني داري بر اخذ غذاي ناشي از استريكنين نداشت. نتيجه گيري اثر افزاينده اشتهاي گليسين در موش صحرايي احتمالاً بصورت مستقل از گيرنده هاي محيطي بتا آدرنرژيك انجام مي شود.