بررسي تاثير روش‌هاي استحصال آب باران در استقرار اوليه گياهان مرتعي در مراتع چاهدر مشهد

كمبود شديد بارندگي و پراكنش نامطلوب آن، تبخير و تعرق بسيار بالا و قابليت اندك ظرفيت نگهداري آن در برخي خاك ها از مهمترين چالش هاي موجود جهت استقرار نهال در عرصه هاي طبيعي و بياباني به شمار مي رود. هدف از اين پژوهش، مقايسه كارايي سه روش ذخيره نزولات جهت استقرار شش گونه گياه بومي در مراتع چاهدر مشهد است. طرح آزمايشي اين پژوهش بلوك هاي كامل تصادفي خرد شده در زمان و مكان با 2 تيمار و در 3 تكرار بود. تيمار اول روش هاي ذخيره نزولات شامل كنتور فارو، هلالي آبگير و چاله هاي كپه و تيمار دوم شش گونه گياه مرتعي بومي شامل گونه هاي علف گندمي بلند، چاودار كوهي، توت روباه، يونجه، اسپرس خراساني و برگ نقره اي، جهت كشت و مقايسه در عرصه انتخاب شد. ظهور نهال ها و بقاء آن ها در سه زمان مختلف (بهار 1393، پاييز 1393 و بهار 1394) آماربرداري و ثبت گرديد. داده ها به وسيله نرم افزار SPSS آناليز شد. نتايج تجزيه واريانس اختلاف معني داري را در تيمارهاي ذخيره نزولات و بين گونه ها نشان داد. بيشترين ميزان زنده ماني در فصل رويش نهايي به ترتيب در گونه هاي گياهي اسپرس خراساني و برگ نقره اي مشاهده شد. چاله هاي كپه به دليل درصد رطوبت بالاتر خاك در مقايسه با فارو و هلالي هاي آبگير، بيشترين درصد استقرار گياهان مورد مطالعه را داشت. بر اساس نتايج اين تحقيق بهترين شيوه اصلاح مرتع چاهدر كاشت گونه هاي اسپرس خراساني و برگ نقره اي در چاله هاي كپه كاري توصيه مي شود.