رابطۀ بين رهبري اخلاقي و فرسودگي شغلي با رضايت از زندگي

زمينه: بررسي رابطه بين رهبري اخلاقي و رفتارهاي كاركنان از حيطه‌هاي پژوهشي مهمي به شمار مي‌رود، زيرا سازمان‌هاي آموزشي با ايجاد يك برنامه رهبري اخلاقي مي‌توانند اخلاقيات را در محيط كار رهبري كنند. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين رهبري اخلاقي و فرسودگي شغلي با رضايت از زندگي انجام گرديد. روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف، كاربردي و از نظر نحوه گردآوري داده‌ها، توصيفي همبستگي است. جامعه آماري تحقيق شامل 650 نفر دبيران زن دبيرستان‌هاي ناحيه يك شهرستان اروميه بودند كه 159 نفر آنها از طريق نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند. داده‌هاي مورد نياز با استفاده از پرسشنامه‌هاي استاندارد جمع‌آوري و به وسيله نرم‌افزار آماري LISRE تحت روش‌هاي تحليل عاملي تأييدي و مدل‌سازي معادلات ساختاري، تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: يافته‌هاي تحقيق نشان داد رهبري اخلاقي بر فرسودگي شغلي تاثير دارد، و منفي بودن ضريب مسير نشان مي‌دهد كه با افزايش رهبري اخلاقي مي‌توان كاهش فرسودگي شغلي را پيش‌بيني كرد. همچنين فرسودگي شغلي نيز بر رضايت از زندگي تاثير دارد. به اين صورت كه با كاهش ميزان فرسودگي شغلي در سازمان مي‌توان افزايش ميزان رضايت از زندگي را پيش‌بيني كرد. و در نهايت رهبري بر رضايت از زندگي اثر مثبتي دارد. يعني با افزايش ميزان رهبري اخلاقي مي توان افزايش ميزان رضايت از زندگي را نيز پيش‌بيني كرد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج آماري، كليه فرضيات تحقيق تأييد و اين نتيجه حاصل گرديد كه بين متغيرهاي رهبري اخلاقي و فرسودگي شغلي با رضايت از زندگي رابطه معني lrm;دار وجود دارد.