امكان‌سنجي بارورسازي ابرها با بررسي شرايط ابرناكي و برخي شاخص هاي ناپايداري در دشت مشهد

در اين تحقيق بر اساس آمار سالنامه هاي هواشناسي (2008-1986) به مطالعه ابرناكي دشت مشهد پرداخته شده و بيشترين فراواني رخداد تمام ابري مشخص گرديده است .با در نظر گرفتن اهميت ابرهاي متوسط و پايين در فرايند بارورسازي، با استفاده از اطلاعات اداره هواشناسي سينوپتيك مشهد (2010-2001) به بررسي فراواني تشكيل ابرهاي پايين و متوسط و همچنين شرايط ابرناكي ابرهاي پايين پرداخته شده است. سپس ابرهاي پايين با رشد و توسعه قائم (شامل ابرهاي كومه اي نوع 2 و كومه اي بارا)، در منطقه، مورد بررسي قرار گرفته است. از اين تحقيق مشخص گرديد كه بيشترين ابرناكي در فصول سرد و باراني زمستان و اوايل بهار اتفاق افتاده است. آن گاه با استفاده از داده هاي جوبالاي ايستگاه مشهد و با استفاده از نرم افزارهاي اسكيوتي به بررسي دماي پايه ابر و تراز يخبندان ابرهاي منطقه در دو حالت بارندگي و بدون بارندگي پرداخته شده و با استفاده از نمودارهاي جوبالاي موجود دماي پايه ابر، در روزهاي همراه با بارندگي و بدون بارندگي در بازه زماني (1992-2011) تعيين شده و ميانگين دماي پايه ابر در هر يك از حالات به دست آمده است. سپس با استفاده از داده هاي جوبالاي ايستگاه مشهد از سايت دانشگاه وايومينگشاخص هاي ناپايداري، شامل شاخصK، شولتر، آب قابل بارش و شاخص CAPE در روزهايي كه بارندگي رخ داده بود، در ساعت 00 گرينويچ طي سال هاي 1992-2011 به دست آمده و جهت تعيين مقدار آستانه براي شاخص ها، پس از بررسي همبستگي بين بارش 6 ساعته با هر كدام از شاخص ها بهترين نمودار خطي توسط نرم افزارSPSS به اين داده ها برازش داده شده است. از بررسي ها مشاهده شد همبستگي بين بارش تجمعي شش ساعته با شاخص هاي K و آب قابل بارش مثبت و در سطح 1 درصد معني دار مي باشد، ولي در مورد شاخص هاي ناپايداري شولتر و CAPE با توجه به ميزان همبستگي و سطح معني داري، نمي توان از اين شاخص ها در تعيين آستانه مناسب جهت بارورسازي ابرها استفاده كرد. در مجموع داده ها پراكندگي بالايي را مشخص كردند.