ارائه‌ي مدل پهنه ‌بندي خطر زمين لغزش و عوامل مؤثر بر آن با استفاده از ژئومورفولوژي كمّي (مطالعه‌ي موردي: منطقه‌ي سانيچ يزد)

زمين لغزش را مي توان به عنوان يكي از چالش هاي مهم طبيعي و انساني در نظرگرفت كه هم عرصه هاي طبيعي و هم جوامع بشري متأثر از آن است. عوامل متعددي همچون ويژگي هاي فيزيكي حوزه ي آبخيز، زمين شناسي، خاك شناسي، هواشناسي و هيدرولوژي از جمله مهم ترين عوامل طبيعي مؤثر در وقوع زمين لغزش است. پهنه بندي زمين لغزش، در مديريت اين پديده و برنامه ريزي براي كاهش خسارت هاي ناشي از آن نقش قابل توجهي دارد. تاكنون روش هاي مختلفي براي اين پهنه بندي زمين لغزش استفاده و بررسي شده است. در اين مطالعه براي پهنه بندي اين خطر، از پارامترهاي ژئومورفومتري كه در مدل سازي رقومي عوارض سطح زمين به كار مي رود، استفاده شده است؛ بدين منظور ابتدا با استفاده از تفسير چشمي عكس هاي هوايي، موقعيت زمين لغزش هاي واضح، مشخص و نقشه ي آن، در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي تهيه شد. سپس با استفاده از مدل رقومي ارتفاع، پارامترهاي ژئومورفومتري در محدوده ي زمين لغزش ها، با يك شبكه ي نمونه برداري تصادفي متراكم استخراج و در تحليل اهميت اين پارامترها، از درخت تصميم استفاده شد. سپس با استفاده از نقشه ي پارامترهاي ژئومورفومتري در كل منطقه، نقشه ي زمين لغزش براي كل محدوده ي مورد مطالعه تعميم داده شد. ارزيابي نتايج به دست آمده، نشان مي دهد كه پهنه بندي رقومي زمين لغزش با استفاده از پارامترهاي ژئومورفومتري، داراي دقت 88/2 درصد است. از بين داده هاي مورد استفاده، ۲۰ درصد داده ها براي آزمون كنار گذاشته شد. دقت ارزيابي نتايج به دست آمده ي مدل بر روي داده هاي آزمون، 74/4 درصد است. از بين پارامترهاي مورد استفاده، پارامترهاي شيب به صورت ۱۰۰ درصد، انحناي كل با ۷۹ درصد و انحناي عمومي با ۱۱ درصد از بيشترين تأثير و اهميت در مدل برخوردار است.