تعيين ارتباط كيفيت زندگي و فرسودگي شغلي پرستاران بيمارستان خاتم الا نبياء گنبد كاووس در سال 1396

مقدمه: فرسودگي شغلي علاوه بر تأثيرات سوء بر سلامت جسمي رواني و ابعاد مختلف كيفيت زندگي شخصي و شغلي پرستاران، هزينه هاي فراواني نيز براي سازمان به همراه دارد. اين پژوهش با هدف تعيين ارتباط فرسودگي شغلي با كيفيت زندگي پرستاران انجام گرفت. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، 175 پرستار شاغل در بيمارستان خاتم الانبياء گنبد كاووس به روش در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه سه قسمتي شامل: اطلاعات جمعيت شناختي، كيفيت زندگي 26 سؤالي WHOQOL و فرسودگي شغلي ماسلاچ بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS22 و آزمون هاي تي، كاي اسكوئر و آناليز واريانس تجزيه و تحليل شد. يافته ها: ميانگين سن و سابقه كار به ترتيب 38/34 و 13/81 سال بود. 92/54 درصد ليسانس، 88/81 درصد متأهل، 62/69 درصد زن، 88/06 درصد شيفت در گردش و 26/12 درصد در بخش اورژانس مشغول به كار بودند. بالاترين و پايين ترين ميانگين نمره ابعاد كيفيت زندگي مربوطه به سلامت جسماني و محيط (66/78 و 63/26) بود. بين بعد سلامت محيط و كيفيت زندگي كلي با اضافه كار همبستگي منفي (r=-0.193, r= -0.169) وجود داشت. بالاترين و پايين ترين ميانگين نمره ابعاد فرسودگي شغلي مربوط به خستگي عاطفي و درگيري (فراواني: 68.7 و 16.4، شدت: 75.4 و 19.4) بود. فراواني عملكرد شخصي و شدت خستگي عاطفي با تمام حيطه هاي كيفيت زندگي همبستگي معكوس داشتند. نتيجه گيري: با توجه به رابطه معكوس بين فرسودگي شغلي و كيفيت زندگي، با ارائه و اجراي راهكارهاي مختلف مديريتي و شناسايي عوامل مؤثر در زمينه ارتقاء كيفيت زندگي، فرسودگي شغلي را تقليل داد كه منجر به افزايش بهره وري خواهد شد.