استرس شغلي و ارتباط آن با متغيرهاي دموگرافيك (مطالعه‌ي موردي بر روي كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايلام در سال 1394)

مقدمه: استرس شغلي پاسخ هاي هيجاني آزاردهنده اي است كه به علت عدم تطابق بين نيازمندي هاي شغلي با توانايي هاي فردي ايجاد مي شود. اين مطالعه با هدف تعيين وضعيت استرس شغلي و فاكتورهاي تاثيرگذار بر آن در ميان كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايلام انجام گرفت. روش بررسي: اين مطالعه ي توصيفي تحليلي و از نوع مقطعي بر روي 153 نفر از كاركنان دانشگاه علوم پزشكي ايلام در سال 1394 به روش نمونه گيري تصادفي ساده انجام گرفت. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه استرس شغلي Philip. L. Rice استفاده شد. سپس تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS16 و آمار توصيفي و آزمون هاي آماري آناليز واريانس يكطرفه (آزمون تعقيبي شفه)، كاي دو، تي تست مستقل و همبستگي اسپيرمن انجام گرفت. يافته ها: ميانگين نمره كلي استرس شغلي در جامعه مورد مطالعه برابر با 31.29 ±152.25 بود كه 68.6 درصد از افراد مورد مطالعه در محدوده استرس شغلي متوسط قرار داشتند. آزمون اسپيرمن، همبستگي معكوس و معني دار آماري را بين خرده مقياس هاي روابط بين فردي و شرايط فيزيكي محيط كار و متغير گروه هاي سني در كاركنان ستاد و پرديس نشان داد (P 0/05 و 0.246=r و 0.163 =r). آزمون آناليز واريانس تفاوت معني دار آماري را بين خرده مقياس روابط بين فردي با نوع استخدامي نشان داد (P 0/05). نتيجه گيري: نظر به اينكه در اين مطالعه متغيرهاي نوع استخدامي، سن و خرده مقياس روابط بين فردي به عنوان مهم ترين عوامل تاثيرگذار بر استرس شغلي معرفي شدند لذا ضرورت دارد تا در انتخاب افراد متناسب با شغل مورد نظر، توجه بيشتري به متغيرهاي ذكر شده صورت گيرد.