بررسي تأثير 6 هفته فعاليت استقامتي بر سطوح پروتئين‌هاي P‌annexin-1 وNLRP-1 هيپوكمپ در موش‌هاي صحرايي نر ويستار مبتلا به ديابت تجربي

مقدمه: ديابت يكي از شايع‌ترين بيماري متابوليك است كه با افزايش قند خون همراه است و مي‌تواند سبب بروز اختلالاتي در دستگاه عصبي مركزي شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسي تأثير6 هفته فعاليت استقامتي بر سطوح پروتئين‌هاي Pannexin1 و NLRP1 هيپوكمپ در موش‌هاي صحرايي نر ويستار داراي ديابت مي‌باشد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي 28 سر رت با 10 هفته سن و ميانگين وزن 9/4 ±245 گرم به‌صورت تصادفي در 4 گروه 7 تايي: ديابتي كنترل، ديابتي تمرين كرده، سالم كنترل و سالم تمرين كرده قرار گرفتند. جهت القاء ديابت، از روش تزريق درون صفاقي استرپتوزوتوسين (45mg/kg ) استفاده گرديد. سپس پروتكل تمرين استقامتي به‌مدت 6 هفته اجرا گرديد. 24ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، بافت هيپوكمپ رت‌ها استخراج شد و سطوح پروتئين‌هاي Pannexin1 و NLRP1 توسط روش وسترن بلات اندازه گيري گرديد. در اين مطالعه ازتحليل واريانس يك طرفه و آزمون توكي به‌عنوان آزمون تعقيبي استفاده شد. بررسي‌هاي آماري با اسفاده از نرم‌افزار آماري SPSS version 18 انجام گرفت. نتايج: نتايج نشان داد كه بيان پروتئين ‌هاي Pannexin1 و NLRP1 در رت‌هاي ديابتي شده به‌صورت معناداري افزايش پيدا كرد (p 0/05). هم‌چنين نتايج حاصل از بررسي بيان پروتئين‌هاي Pannexin1 و NLRP1 نشان داد كه بيان هر دو پروتئين پس از 6 هفته تمرين استقامتي، در گروه ديابت تمريني نسبت به گروه ديابت كنترل، به‌صورت معناداري كاهش يافت (P 0/05). نتيجه‌گيري: يافته‌هاي ما اثرات كاهش هيپرگليسمي ناشي از فعاليت بدني استقامتي و متعاقباً اثر آن بر كاهش بيان پروتئين‌‌هاي Pannexin1 و NLRP1 را تأييد كرد؛ بنابراين به‌نظر مي‌رسد فعاليت بدني، به‌واسطه كاهش بيان اين پروتئين‌ها، احتمالاً بتواند نقش مهمي را در بهبود اختلالات تخريب عصبي در بيماران ديابت نوع 1 داشته باشد.