معرفي تحفۀ فتحيه اثر ابوالفضل علّامي و نگاهي به ويژگيهاي سبكي آن

تحفۀ فتحيه اثري از ابوالفضل بن مبارك مشهور به ابوالفضل علّامي، اديب و تاريخ نگار سدۀ يازدهم هجري، است. او دوّمين پسر شيخ مبارك ناگوري و برادر كوچك تر فيضي، ملك‏ الشعراي دربار اكبرشاه است. از اين اثر كه تاكنون مورد تصحيح و پژوهش قرار نگرفته، دو نسخۀ خطي موجود است. نسخۀ اول به شمارۀ 3811 و متعلّق به كتابخانۀ ملي ملك است كه در 116 برگ و به خط نستعليق كتابت شده است و نسخۀ دوم به شمارۀ 1095، در كتابخانۀ ملي نگهداري ميشود و در 128 برگ و به خط نستعليق كتابت شده است. نگارندگان اين مقاله، اين اثر را كه از لحاظ ادبي شايان توجه و تأمل است، در دست تصحيح دارند. در اين مقاله ضمن پرداختن به معرفي اثر و مؤلف آن، سعي شده است به روش توصيفي- تحليلي به مهمترين ويژگيهاي سبكي و ادبي آن نيز پرداخته شود. از جمله ويژگيهاي ادبي اين اثر، كاربرد واژه ها و تركيباتي است كه به گونه اي اظهار فضل و فخرفروشي مؤلف را ميرساند. وي در جاهاي مختلف كتاب، با افتخار از نوشته هاي خود ياد ميكند و خود را برتر از اغلب نويسندگان ميداند. علّامي از نويسندگاني است كه زبان فارسي، زبان اصليش نبوده است، با اين حال، شيوۀ نگارش استادانۀ او چنان مينمايد كه اين زبان، زبان مادريش بوده است.