بررسي رابطه‌ي پنج عامل بزرگ شخصيت با اشتياق شغلي در كاركنان دانشگاه ملاير

مقدمه: از جمله عواملي مؤثر در بقاي سازمان‌ها كه همواره مد نظر مسئولان و مديران سازمان‌ها مي‌باشد، نيروي انساني است. لذا پژوهش حاضر به منظور بررسي رابطه بين پنج عامل بزرگ شخصيت و اشتياق شغلي در بين كاركنان دانشگاه ملاير انجام گرفت. روش بررسي: روش پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي مي‌باشد. جامعه پژوهش عبارت بود از كاركنان دانشگاه ملاير در سال 1396 كه 140 نفر از آن‌ها به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و با مقياس‌هاي پنج عامل بزرگ شخصيت نئو و مقياس اشتياق شغلي اترخت مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار)، آزمون همبستگي Pearson و تحليل رگرسيون خطي چندگانه با استفاده از نرم افزار SPSS21 تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: تحليل همبستگي پيرسون نشان داد بين ويژگي‌هاي شخصيتي وظيفه شناسي (0.71=r، 001/P )، تجربه پذيري (0.76=r، 001/P ) و برون‌گرايي (0.78=r، 001/P ) با اشتياق شغلي و ابعاد آن رابطه‌ي مثبت معني‌دار و بين روان‌رنجورخويي و اشتياق شغلي (0.72 =r، 001/P ) رابطه منفي وجود دارد. همچنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه برون‌گرايي (0.29=B، 001/P ) و تجربه پذيري (0.27=B، 001/P ) با رابطه مثبت و روان‌رنجورخويي (0.40 =B، 001/P ) با رابطه منفي پيش‌بيني كننده‌ي اشتياق شغلي كاركنان مي‌باشد و اين سه متغير 70 درصد اشتياق شغلي كاركنان را تبيين مي‌كنند. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش در مجموع نشان مي‌دهد كه روان‌رنجورخويي بهترين پيش بيني كننده اشتياق شغلي كاركنان است كه مي‌تواند به عنوان يك عامل آسيب پذيري عمل كند و هر چه اين عامل در كاركنان قويتر باشد، احتمال ظهور مشكلات كاري همچون انگيزه پايين و كاهش عملكرد بيشتر است.