مقايسه تراش‌هاي چمفر عميق و ۱۳۵ درجه از نظر مارژينال فيت و مارژينال گپ در روكش‌هاي متال-سراميك خلفي

زمينه و هدف: يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي دندانپزشكان، تحويل روكشي با مارژينال فيت و مارژينال گپ مناسب به بيمار است. تراش ۱۳۵ درجه مزايايي چون سهولت تكنيكي و ثبت مناسب خط خاتمه تراش دارد. علي‌رغم اين مزايا، تحقيقات گسترده‌اي بر روي اين نوع تراش انجام نشده است. لذا بر آن شديم تا در اين مطالعه تراش ۱۳۵ درجه را با چمفر عميق از نظر تطابق مقايسه نماييم. روش بررسي: بر روي دو دندان مولر اول منديبل با نسج تاجي سالم و اندازه مشابه، تراش چمفر عميق و تراش ۱۳۵ درجه انجام شد. از هر دو دندان قالب تهيه شد و از روي هر داي، ۳۰ عدد روكش ساخته شد. نمونه‌هاي آغشته به fit checker توسط universal testing machine تحت نيروي ۴۰ نيوتن به مدت ۳ دقيقه قرار گرفتند و زير لوپ با بزرگنمايي ۴۰ برابر در سه نقطه از هر بعد اندازه‌گيري و ثبت شدند. جهت آناليز داده ها و مقايسه تطابق تراش ها از آزمون هاي آماري KolmogorovSmirnov و Wilcoxon در SPSS version24 استفاده گرديد. يافته‌ها: ميانگين مارژينال فيت در تراش چمفر عميق ۵۴۱۷/۴۸ ميكرون و در تراش ۱۳۵ درجه ۳۳۳۳/۵۵ ميكرون به دست آمد. مارژينال گپ، براي تراش چمفر عميق ۴۸۳۳/۲ ميكرون و براي تراش ۱۳۵ درجه ۰۰۸۳/۱ ميكرون بود. Pvalue براي مارژينال گپ ۰۵۰/۰ بود كه نشان دهنده وجود تفاوت معني‌داري ميان برتري تراش ۱۳۵ درجه بر تراش چمفر عميق است. در مورد مارژينال فيت، Pvalue بالاي ۰۵/۰ بود و برتري تراش 135 درجه از اين حيث معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: تراش ۱۳۵ درجه بر چمفر عميق از نظر مارژينال گپ برتري معني‌دار داشت (P≤0/05). علي‌رغم اينكه تراش ۱۳۵ درجه بر چمفر از نقطه نظر مارژينال فيت نيز برتري داشت اما اين تفاوت معني‌دار نبود.