بررسي همبستگي نمرات دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اردبيل در مقاطع مختلف آموزشي

مقدمه و هدف: يكي از خصوصيات مهم هر آزموني، سنجش اين نكته است كه يك آزمون تا چه اندازه نمرات آزمون ديگري را كه آزمون ملاك نام دارد، پيش بيني مي كند. اين نوع سنجش را مي توان از طريق تعيين ميزان همبستگي نمره يك آزمون با نمره آزمون ديگر اندازه گيري كرد. اين مطالعه به منظور تعيين ميزان همبستگي نمرات دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اردبيل در مقاطع مختلف تحصيلي انجام شده است. روش ها: در اين پژوهش، 55 دانشجوي رشته پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اردبيل، ورودي 82 و 83 كه تمام مراحل آموزشي خود را به پايان رسانيده بودند، به صورت سرشماري در سال 1393 مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات شامل معدل دوره هاي علوم پايه، فيزيوپاتولوژي، كارآموزي، كارورزي و نمرات امتحانات جامع علوم پايه و پيش كارورزي بود. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 19 و با استفاده از روش هاي آماري توصيفي (تعداد و درصد) و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون) تجزيه و تحليل گرديدند. يافته ها: همبستگي بين معدل هر دوره با دوره بعدي به تدريج از علوم پايه به علوم باليني كاهش يافته بود. بيشترين همبستگي بين معدل علوم پايه و فيزيوپاتولوژي با 0.814=r و كمترين همبستگي بين معدل دوره فيزيوپاتولوژي و كارورزي با 0.334=r بود. امتحان جامع علوم پايه بيشترين ميزان همبستگي را با معدل علوم پايه داشت (0.746=r) و به تدريج اين همبستگي در دوره هاي بعدي كم شده بود. بين امتحان جامع پيش كارورزي با معدل دوره كارورزي كمترين ميزان همبستگي (0.463=r) ديده شد. نتيجه گيري: كاهش همبستگي بين معدل دوره ها از علوم پايه به علوم باليني مي تواند ناشي از متفاوت بودن نوع آموزش در اين دوره ها و عدم ارزيابي دقيق عملكرد دانشجو در دوره هاي باليني باشد. همچنين همبستگي كمتر نمرات امتحانات جامع با معدل دوره هاي بعد از خود مي تواند به دليل استفاده از فقط يك روش ارزشيابي (چهارگزينه اي) و عدم به كارگيري روش هاي مختلف و نوين ارزشيابي باشد.