اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك بر كاهش افكار خودكشي در اقدام كنندگان به خودكشي باسابقه قبلي

مقدمه: خودكشي به عنوان يك اورژانس روانپزشكي يكي از معضلات بزرگ بشري است. لذا هدف از اين مطالعه اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك بر كاهش افكار خودكشي در اقدام كنندگان به خودكشي با سابقه خودكشي قبلي بود. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي، با دو گروه آزمايش و گروه گواه مي باشد، و جامعه آماري مشتمل بر كليه بيماران اقدام كننده به خودكشي بود، كه در پاييز و زمستان سال 1391 به مراكز درماني خصوصي مراجعه كردند. نمونه پژوهش شامل 32 زن اقدام كننده به خودكشي بود كه بر اساس اكتساب نمره يك انحراف معيار بالاتر از ميانگين آزمون افكار خودكشي ، حداقل تحصيلات راهنمايي، دامنه سني و سابقه اقدام به خودكشي و جنس زن انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش مصاحبه تشخيصي ساختار يافته و آزمون افكار خودكشي بك و آموزش رفتاردرمانگري ديالكتيكي بود كه به صورت گروهي 4 ماه (هر هفته 1 جلسه 2 تا 2/30 ساعته گروهي) انجام گرفت. نتايج با استفاده از تحليل كواريانس در spss تحليل شد. نتايج: يافته هاي اين مطالعه نشان داد رفتاردرمانگري ديالكتيكي در كاهش ميزان گرايش به خودكشي و كاهش نمره در گروه آزمايش معني دار بوده است (P=0.29). نتيجه گيري: افكار خودكشي مي تواند منجر به اقدام به خودكشي شود. در حوزه درمان افكارخودكشي و افرادي كه در حالت بحران به سر مي برند، رفتاردرماني ديالكتيكي با توجه به ماهيت آن، بسيار كارا و نويد بخش به نظر مي رسد.