تأثير تمركززدايي مالي بر شاخص‌هاي سلامت در ايران

مقدمه: از ديدگاه مالي، تمركززدايي، انتقال مديريت منابع و انجام مخارج از دولت مركزي به دولت هاي محلي است. بسياري از مطالعات تجربي پيشين، اجراي تمركززدايي مالي صحيح را يكي از عوامل بهبود برون داده هاي سلامت در كشورهاي درحال توسعه بيان مي كنند. بر اين اساس، هدف اصلي اين مطالعه بررسي تأثير شاخص هاي تمركززدايي مالي بر شاخص هاي سلامت، در كشور ايران است. مواد و روش ها: اين مطالعه با استفاده از داده هاي سري زماني 1393-1371 به بررسي رابطه بلندمدت بين شاخص هاي سلامت، شاخص هاي تمركززدايي مالي، درآمد سرانه و سرانه پزشك پرداخته است. به اين منظور از آزمون هم جمعي (هم انباشتگي) پارك و روش رگرسيون هم جمعي كانوني (CCR) استفاده شده است. هم چنين، تحليل داده ها و نتايج به كمك نرم افزار Eviews انجام شده است. يافته ها: بر اساس نتايج به دست آمده از برآورد مدل به روش CCR، تمركززدايي مالي درآمد، تمركززدايي مالي مخارج، تمركززدايي مالي قدرت خودگرداني، درآمد سرانه و سرانه پزشك، شاخص هاي سلامت را در بلندمدت بهبود مي بخشند. يك درصد افزايش در شاخص هاي تمركززدايي مالي، به طور متوسط اميد به زندگي را در بلند مدت 0.14 درصد افزايش و نرخ مرگ ومير نوزادان را در بلند مدت 0.21 درصد كاهش مي دهد. نتيجه گيري: فراهم كردن بسترهاي لازم جهت گسترش تمركززدايي مالي، مي تواند به ارتقاي سطح سلامت در كشور كمك كند.