نقش گفتار و ادبيات زباني در سلامت فردي از منظر نهج‌البلاغه

بالاترين هدف اديان الهي ارتقاي معنوي انسان است. اسلام، انسان را داراي ابعاد و وجوه متعدد دانسته و از تأثير و تأثر ابعاد مختلف وجودي او سخن گفته و رشد و كمال وي را در تمام ابعاد مدنظر داشته است. نظام اخلاقي ترسيم‌شده از سوي درس آموختگان اين مكتب مي‌‌تواند بهترين الگو جهت حفظ سلامت و ارتقاي انسان به بالاترين درجات كمال انساني او باشد. گفتار يكي از مهم‌ترين وجوه در هندسۀ شش‌وجهي نظام اخلاق فردي ترسيم‌شده از سوي حضرت علي (ع) در نهج‌البلاغه است. ازاين‌رو اصلاح ادبيات زباني گامي مهم در بساماني نظام اخلاقي و درنتيجه تضمين سلامت فرد است. از منظر امام (ع) بدون بساماني گفتار، ساختار اخلاق و نظامِ ايمان، بسامان نمي‌‌شود. در مقالۀ حاضر مصاديقي از گفتار سلامت‎افزا از منظر اميرمومنان (ع) از كتاب شريف نهج‌البلاغه گردآوري شده است. گفتار پروامدارانه و بخردانه، ادبيات نرم و ملايم، كلام مبتني بر صدق، كم‌گويي، سخن حق، انتقاد سازنده، راز و نياز و مناجات با خداوند و... از مهم‌ترين عوامل ارتقا بخش سلامت روحي، معنوي و اخلاقي فرد شمرده مي‌‌شود.