بررسي تطبيقي ديدگاه سنايي و مولوي در مورد سفر

در ادبيات فارسي، سفر با دو بُعد جسماني و عرفاني در اشعار شاعران آمده است، بُعد معنوي كه از آن با عنوان سفر دروني، روحاني و باطني ياد مي كنند، اصل انديشگاني ادبيات عرفاني است. در اين مقاله انديشه هاي دو قطب بزرگ عرفان سنايي و مولوي در اين رابطه بررسي شده است، سفر در بُعد جسماني و عرفاني در شعر آن‌ها بسيار توصيه شده اما اهميتي كه سفر باطني دارد، سفر جسماني ندارد، حاصل تحقيق نشان‌گر اين است، هر دو شاعر رسالت عرفاني خود را در اين ديده اند كه انسان را در مسير شناخت هويت الهي خود قرار بدهند؛ بنابراين توصيه به سفر دروني دارند، سفر اجباري انسان هبوط او از عالم علوي به اين جهان است و انسان با سفر دروني بايد تلاش كند دوباره به آن عالم برگردد؛ آداب آن نيز ترك شهوات دنيايي و سير و سلوك عرفاني با پيروي از پير راهنما است، از اين منظر مي توان آن را با كهن الگوي سفر قهرمان بررسي كرد.