تاثير 12 هفته تمرين تناوبي شديد و تركيبي بر سطوح آپوليپوپروتئين A و B، ويسفاتين و مقاومت به انسولين در زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع 2

اهداف: مطالعات نشان مي دهند فعاليت ورزشي احتمالاً از طريق بهبود سطوح آپوليپوپروتئين ها (ApoA و ApoB) و ويسفاتين به كاهش خطر امراض قلبي عروقي در افراد ديابتي كمك مي كند. هدف اين مطالعه، مقايسه تاثير دو نوع تمرين تناوبي شديد و تركيبي بر سطوح آپوليپوپروتئين A و B، ويسفاتين و مقاومت به انسولين در زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع دو بود. مواد و روش ها: در اين تحقيق نيمه تجربي در سال 1394 در شهرستان شهركرد، 52 زن ميانسال مبتلا به ديابت نوع دو به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفي در سه گروه تمرين همزمان قدرتي استقامتي، تمرين شديد تناوبي و كنترل قرار گرفتند. گروه تركيبي قدرتي استقامتي به مدت 12 هفته سه جلسه در هفته تمرين استقامتي با 60% حداكثر ضربان قلب و دو جلسه در هفته تمرين مقاومتي با 70% يك تكرار بيشينه، و گروه تمرين شديد تناوبي سه جلسه تمرين در هفته 10-4 تكرار آزمون وينگيت 30ثانيه اي روي ارگومتر را با حداكثر تلاش انجام دادند. داده ها توسط آزمون T وابسته، تحليل كوواريانس و آزمون LSD به كمك نرم افزار SPSS 21 تحليل شدند. يافته ها: در مرحله پس آزمون، كاهش ApoA (P=0/03) و نسبت ApoA/ApoB (P=0/01) به دنبال تمرين تناوبي شديد معني دار بود، ولي در گروه تركيبي تفاوت معني داري مشاهده نشد. ميزان ويسفاتين، انسولين سرمي و شاخص مقاومت به انسولين در هر دو گروه تمريني كاهش معني دار داشت (P 0/01). نتيجه گيري: تمرين شديد تناوبي نسبت به تمرينات تركيبي قدرتي استقامتي اثرات بهتري بر سطوح آپوليپوپروتئين هاي خون، ويسفاتين و مقاومت به انسولين در زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع دو دارد.