رابطۀ آموزش مقررات راهنمايي و رانندگي با رفتارهاي ترافيكي دانش‌آموزان تهراني

ازجمله روش‌هاي پيشگيري از تصادفات عابران پياده، سازوكارهاي اجتماعي مي‌باشد. آموزش مستقيم، ازجملۀ اين سازوكارهاي اجتماعي بوده و نتايج پژوهش در كشورهاي ديگر از تأثير بسزاي آن خبر مي‌دهد. با توجه به حجم قابل‌توجه كودكان و نوجوانان از آسيب‌هاي جدي تصادفات عابران پياده، توجه به آموزش اين بخش از جامعه، ضرورت بالايي دارد. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و به لحاظ روش‌هاي كمّي گردآوري داده‌ها، توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش، كليۀ دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدايي پايۀ چهارم، پنجم و ششم مناطق 1 و 2 شهر تهران در سال تحصيلي 9899 مي‌باشد كه با استفاده از روش نمونه‌گيري غيرتصادفي آسان، تعداد 150 دانش‌آموز به‌عنوان نمونه انتخاب و موردارزيابي قرار گرفتند. ابزار مورداستفاده در اين مطالعه، مشاهده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه فراواني افرادي كه هركدام از عامل‌ها را پس از آموزش رعايت كرده‌اند، نسبت به افرادي كه آموزش نديده‌اند، به‌طرز چشمگيري افزايش‌ يافته است (ميانگين 314 درصد در 10 عامل بررسي‌شده). رعايت حق تقدم وسايل نقليه هنگام عبور از عرض خيابان، معياري است كه پيش از آموزش (59 درصد رعايت) و پس ‌از آن (93 درصد رعايت) بيشترين ميزان رعايت را نزد دانش‌آموزان داشته است. اين در حالي است كه معيار رفتار ايمن و مداخلۀ فعال در رفتار ديگر كاربران در ترافيك (توجه به ايمني دانش‌آموزان ديگر و مشاركت با ساير دانش‌آموزان هنگام تردد در معابر)، كمترين ميزان رعايت را پيش از آموزش (4 درصد رعايت) و پس ‌از آن (27 درصد رعايت) داشته است. بيشترين ضريب همبستگي ميان آموزش و رعايت معيارها در رعايت قانون پنجه‌طلايي (0.580) بوده است. نتايج در اين زمينه نشان مي‌دهد كه اين عامل در افرادي كه آموزش‌ ديده‌اند، به نسبت افراد آموزش‌نديده (نسبت به ديگر عوامل) متفاوت‌تر است. اين امر مي‌تواند ناشي از آن باشد كه افراد آموزش‌نديده از ماهيت اين قانون اطلاعي ندارند.