پيش‌بيني گرايش به اعتياد براساس ناگويي خلقي و ابراز وجود در دانشجويان پرستاري

سابقه و هدف: با توجه به شيوع اعتياد، تلاش جهت شناسايي عوامل خطر بروز اين مشكل در جمعيت‌هاي مختلف ضروري است. پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني گرايش به اعتياد براساس ميزان ناگويي خلقي و ابراز وجود در دانشجويان پرستاري انجام شد. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش حاضر از نوع توصيفي تحليلي بود. نمونه پژوهش شامل 160 نفر از دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي و دانشگاه آزاد كرمانشاه بود كه در سال تحصيلي 98-1397 مشغول به تحصيل بودند و به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه آمادگي به اعتياد ويد و بوچر، پرسشنامه ناگويي هيجاني تورنتو و پرسشنامه جرأت‌ورزي گمبريل و ريچي استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از روش همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندمتغيره استفاده گرديد. داده‌ها نيز با نرم‌افزار SPSS ويرايش 24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: نتايج ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه بين ناگويي هيجاني با آمادگي به اعتياد دانشجويان پرستاري رابطه مثبت و بين ابراز وجود با آمادگي به اعتياد رابطه منفي معناداري وجود دارد (P 0/01). نتايج تحليل رگرسيون چندمتغيره نيز آشكار كرد كه 23 درصد واريانس آمادگي به اعتياد فعال (230.0=R2) و همچنين 67.7 درصد واريانس آمادگي به اعتياد منفعل (677.0=R2) به‌‌وسيله ناگويي هيجاني و ابراز وجود تبيين مي شود. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان داد كه دو مؤلفه ناگويي هيجاني و ابراز وجود با اعتياد رابطه دارند و باعث مي‌شوند كه دانشجويان پرستاري، گرايش به اعتياد داشته باشند و لزوم توجه نظام آموزشي به منظور كاهش ناگويي هيجاني و بهبود ابراز وجود از طريق برگزاري كارگاه‌ها ضروري به‌نظر مي‌رسد.