تاثير فواصل متفاوت تمرين آسايي بر فرآيند تحكيم مبتني بر ثبات در حافظه حركتي پنهان ورزشكاران معلول و جانباز

اهداف: ورزشكاران براي حضور بهتر در ميادين به يادگيري كامل مهارت هاي زياد و متنوع حركتي نيازمندند. بنابراين انتخاب فواصل تمرين آسايي مناسب در بين مهارت هاي حركتي بسيار حايز اهميت است. هدف اين تحقيق، بررسي تاثير فواصل تمرين آسايي متفاوت بر فرآيند تحكيم مبتني بر ثبات در حافظه حركتي پنهان ورزشكاران معلول و جانباز بود. مواد و روش ها: در اين پژوهش كاربردي از نوع نيمه تجربي، 45 نفر از ورزشكاران مرد معلول و جانباز جسمي حركتي شهر يزد در تابستان سال 1394 از بين ورزشكاران تيم هاي استان كه براي مسابقات كشوري و المپياد آماده مي شدند، به صورت دردسترس انتخاب شدند. اين افراد به طور تصادفي در سه گروه با فواصل تمرين آسايي 6، 24 و 72 ساعت قرار گرفتند. آزمون در دو مرحله اكتساب و يادداري و با استفاده از تكليف زمان واكنش زنجيره اي متناوب و تكليف مداخله گر تطبيق رنگ زنجيره اي صورت پذيرفت. براي تحليل داده ها از آزمون تحليل واريانس دوعاملي با اندازه هاي تكراري، تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي بونفروني و دانكن استفاده شد. يافته ها: در مرحله يادگيري، اثر اصلي گروه و اثر تعاملي گروه و بسته تمريني معني دار نبود (0.05 p)، اما اثر اصلي بسته تمريني معني دار بود (0.001=p). در مرحله يادداري، اثر اصلي بسته تمريني (0.001=p)، گروه (0.048=p) و اثر تعاملي بين آنها (0.001=p) معني دار بود. در گروه هاي با فواصل تمرين آسايي 24 و 72 ساعت فرآيند تحكيم مبتني بر ثبات ايجاد شد، اما گروه تمرين آسايي 6ساعته متحمل تداخل پس گستر شد. نتيجه گيري: ايجاد فواصل تمرين آسايي 24 و 72ساعته بر فرآيند تحكيم مبتني بر ثبات در حافظه حركتي پنهان ورزشكاران معلول و جانباز تاثير دارد.