ميزان شيوع اختلال استرس پس از ضربه ناشي از جنگ در كهنه‌رزمندگان

اهداف: پژوهش ها نشان داده اند عوارض رواني جنگ مانند اختلال استرس پس از ضربه گاهي اوقات تا سال ها پس از جنگ نيز قابل دوام هستند. پژوهش حاضر با هدف برآورد ميزان شيوع اختلال استرس پس از ضربه در رزمندگان نظامي، پس از 26 سال از خاتمه جنگ انجام شد. ابزار و روش ها: در اين پژوهش توصيفي مقطعي در سال 1393، تعداد 341 نفر از نظاميان يكي از ارگان هاي نظامي نيروهاي مسلح جمهوري اسلامي ايران به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، فهرست اختلال استرس پس از ضربه ويرايش نظامي (PCL-M-5)، مقياس متخصص اجراي ساختاريافته اختلال استرس پس از ضربه براساس پنجمين راهنماي آماري و تشخيصي اختلالات رواني (CAPS-5) و پرسش نامه ويژگي هاي جمعيت شناختي بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آمار توصيفي و از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون همزمان استفاده شد. يافته ها: 82 نفر (24.0%) از نظاميان، واجد ملاك هاي تشخيصي اختلال استرس پس از ضربه بودند و شايع ترين نشانه در آنها در وهله اول برانگيختگي و واكنش پذيري و پس از آن، تغييرات منفي در شناخت و خُلق بود. متغيرهاي جمعيت شناختي ميزان تحصيلات (0.191=r؛ p 0/01)، سن حضور در جبهه (0.046=r؛ p 0/05)، مدت حضور در جبهه (0.107=r؛ p 0/05) و مجروحيت و شدت مجروحيت (0.347=r؛p 0/01) با ابتلا به اختلال استرس پس از ضربه ارتباط معني دار داشتند و 13% واريانس مربوط به اختلال استرس پس از ضربه، توسط عوامل جمعيت شناختي تبيين مي شد (p 0/01). نتيجه گيري: پس از گذشت 26 سال از خاتمه جنگ، تعداد زيادي از كهنه رزمندگان نظامي همچنان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه هستند و شايع ترين نشانه آنها برانگيختگي و واكنش پذيري است.