اثربخشي مهارت‌هاي مثبت ‌انديشي بر بهبود وضعيت رفتار پدرانه، گفت و شنود و خشم در رابطه دختران و پدران جانباز

اهداف: دوره نوجواني مرحله اي استرس آور براي والدين و نوجوان است. كناره گيري عاطفي و هيجاني پدر جانباز از فرزندانش در كليه مراحل رشد رواني به طور مكرر و مستمر، اين فرزندان را در معرض فشارهاي رواني قرار مي دهد كه باعث كاهش كيفيت زندگي آنان مي شود. هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي مهارت هاي مثبت انديشي بر بهبود وضعيت آميزش پدرانه، گفت وشنود و خشم در دختران نوجوان خانواده جانبازان بود. مواد و روش ها: در اين پژوهش تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل، 30 دانش آموز دختر مقطع متوسطه خانواده جانبازان شهر اصفهان در سال تحصيلي 95-1394 به شيوه نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شده و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسش نامه ولي فرزندي (فرم پدر) بود. گروه آزمايش، آموزش مهارت هاي مثبت انديشي را طي 8 جلسه دريافت كرد، ولي گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكرد. تجزيه و تحليل آماري به كمك نرم افزار SPSS 16 و توسط آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره انجام شد. يافته ها: در مرحله پس آزمون، بين ميانگين نمرات دو گروه در مولفه هاي ارتباط (گفت وشنود)، آميزش پدرانه و خشم تفاوت معني داري وجود داشت (p 0.05)، اما بين دو گروه از نظر مولفه عاطفه مثبت تفاوت معني داري مشاهده نشد (p 0.05). بنابراين آموزش مهارت هاي مثبت انديشي با كنترل اثر پيش آزمون توانست مولفه هاي آميزش پدرانه، ارتباط و خشم (به غير از عاطفه مثبت) را در دختران بهبود بخشد. نتيجه گيري: آموزش مهارت هاي مثبت انديشي مي تواند بر بهبود وضعيت آميزش پدرانه، گفت وشنود و خشم دانش آموزان دختر خانواده جانبازان موثر باشد و باعث ارتقاي سطح كيفي سلامت روان آنها مي شود.