پديدارشناسي مكان‌هاي مقدس با تكيه بر معماري ايراني- اسلامي (نمونه موردي: مسجد تاريخي شيخ لطف الله اصفهان)

معماري مسجد بايد نيروي تعقل، خرد انسان سازنده، هوش و ذكاوت او را در قالب‌هاي معمارانه دربرگيرد به طوري كه بناي مسجد بتواند اعتلاي روح و سير عرفاني به سوي كمال و ظرافت و خشوع عبادي را در عمق وجود انسان مسلمان پرورش دهد. عناصر وجودي مسجد از جمله طرح و نقشه، كاشي كاري‌ها، رنگ و نور، اشكال، خطوط و... در بردارنده رسالت ديني و اجتماعي است و در واقع مساجد هر دوره تاريخي همچون آينه‌اي تمام‌نما هستند كه شرايط اجتماعي عصر خود را منعكس مي‌كنند. هدف اصلي اين تحقيق، بررسي مكان‌هاي مقدس با تكيه بر معماري ايراني- اسلامي (نمونه موردي: مسجد شيخ لطف الله) با رويكرد پديدارشناسي است. مبناي كار هدف موجود در اين پژوهش، بر اساس دو رويكرد رلف و يوهاني پالاسما بوده، بر مبناي مهم‌ترين جنبه‌هاي حس مكان در مسجد شيخ لطف الله، سير از ظاهر به باطن و به اتحاد مثلثي عناصر كالبدي (ورودي مسجد، راهروهاي ورودي، ديوار، سقف، محراب و گنبد) با نور و معاني است كه موجب شكل گيري ارتباط عميق دروني و ديالكتيكي بين مسجد شيخ لطف الله و ناظر و شاهد آن در بالاترين سطح حس مكان مي‌گردد