بازتاب تنهايي در محيط كار بر بيگانگي و كناره‌گيري از كار: نقش تعديلگر سرريز مثبت خانواده بر كار

تنهايي در محيط كار حسي ناخوشايند تعريف شده است كه شبكه‏ روابط اجتماعي فرد را از نظر كيفيت و كميت به طور قابل توجهي كاهش مي‌دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين تنهايي در محيط كار در قالب محروميت عاطفي و عدم همراهي اجتماعي با بيگانگي از كار و كناره‌گيري فيزيكي يا روانشناختي از كار بود. در اين رابطه، نقش تعديلگر سرريز مثبت خانواده بر كار نيز آزمون شد. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ نحوه‏ گردآوري داده‏ها توصيفي از نوع پيمايشي است. جامعه‏ هدف اين پژوهش كاركنان شعب يكي از بانك‌هاي دولتي در شهر تهران بودند. روش نمونه‏گيري خوشه‏اي تصادفي بود و براي جمع‏آوري داده‏ از پرسشنامه‏‌هاي استاندارد استفاده شد. داده‏ها به روش مدل‏سازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم‏افزار Smart PLS3.2.6 تحليل شدند. يافته‏هاي پژوهش نشان داد تنهايي در محيط كار صرفاً به صورت غيرمستقيم و از طريق بيگانگي از كار بر كناره‌گيري فيزيكي يا روانشناختي از كار تأثيرگذار است. نتيجه قابل ملاحظه ديگر اين تحقيق معنادار بودن نقش تعديلگر سرريز مثبت خانواده بر كار در رابطه ميان بيگانگي و كناره‌گيري از كار بود. به عبارت ديگر، تأثير بيگانگي از كار بر كناره‌گيري از كار در سطوح پايين‌تر سرريز مثبت خانواده بر كار قوي‌تر بود و عكس اين رابطه در سطوح بالاي سرريز مثبت خانواده بر كار مشاهده شد.