مكان‌يابي مناطق مستعد پخش سيلاب با استفاده از منطق فازي و فرآيند تحليل شبكه‌اي (ANP)(مطالعه موردي: دشت مشهد)

پخش سيلاب بر آبخوان، روشي ارزان جهت استفاده بهينه از سيلاب ها براي تغذيه مصنوعي است كه كاهش خسارات ناشي از سيلاب را نيز به همراه دارد. در اين تحقيق، براي مكان يابي و اولويت بندي مناطق مستعد پخش سيلاب در دشت مشهد، از ده معيار كاربري اراضي، شيب، ضخامت آبرفت، فاصله از چاه، فاصله از قنات، فاصله از روستا، افت سطح ايستابي، ضريب هدايت هيدروليكي، هدايت الكتريكي و تراكم زهكشي استفاده گرديد. عمليات وزن دهي معيارها با استفاده از فرآيند تحليل شبكه اي (ANP) و منطق فازي انجام شد. بعد از آماده سازي نقشه كليه معيارهاي مربوط به مكان يابي عرصه هاي مناسب پخش سيلاب و وزن دهي نقشه ها براساس منطق فازي و مدل فرآيند تحليل شبكه اي، نقشه نهايي مربوط به اولويت بندي مناطق مستعد پخش سيلاب آماده گرديد. سپس با اعمال لايه محدود كننده كه از تلفيق سه معيار كاربري اراضي، شيب و ژئومورفولوژي آماده گرديد، نقشه نهايي مناطق مستعد پخش سيلاب آماده و اولويت بندي شد. از بين ده عامل مؤثر بر پخش سيلاب، معيار ضخامت آبرفت با وزن 27/0 به عنوان مؤثرترين لايه در بحث مكان يابي مناطق مستعد پخش سيلاب شناخته شد. از لحاظ شيب، بيشتر مناطق مناسب در شيب هاي كمتر از 3% قرار گرفت كه نشان دهنده تأثير به سزاي اين عامل در اجراي پخش سيلاب است. استعداد دشت مشهد در پخش سيلاب، پس از حذف مناطق مستثنيات (8/40 درصد از كل اراضي)، در چهار كلاس نامناسب، نسبتاً مناسب، مناسب و كاملاً مناسب تعريف شد كه به ترتيب 7/2، 9/25، 5/26 و 1/5 درصد از مساحت دشت را شامل مي شود.