تعيين سهم زيرحوضه‌ها در توليد رسوب با استفاده از ويژگي‌هاي پذيرفتاري مغناطيسي رسوبات و مدل تركيبي عدم قطعيت (مطالعه موردي: حوضه آبخيز آشان، شهرستان مراغه)

فرسايش تشديد شونده خاك در سطح كشور موجب اثرات محلي و برون محلي مي گردد و شناسايي منابع توليد رسوب و تعيين سهم هر كدام در توليد رسوب براي انتخاب راهبردهاي مديريتي در سطح حوضه آبخيز ضروري است. با وجود افزايش مطالعات منشايابي، تعيين مقادير عدم قطعيت مرتبط با مدل هاي تركيبي به ويژه براساس ويژگي هاي پذيرفتاري مغناطيسي كمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف از اين مطالعه، تعيين سهم زيرحوضه ها در توليد رسوب با استفاده از ويژگي هاي پذيرفتاري مغناطيسي (فركانس بالا، فركانس پايين و فركانس وابسته) و مدل تركيبي عدم قطعيت است. به اين منظور، تعداد ۲۵ نمونه از خروجي زيرحوضه ها و حوضه اصلي جمع آوري و ويژگي هاي پذيرفتاري مغناطيسي آنها اندازه گيري و محاسبه شد. نتايج تحليل آزمون كروسكال واليس و توابع تحليل تشخيص نشان داد كه مي توان ويژگي هاي پذيرفتاري مغناطيسي را به عنوان تركيب بهينه ردياب ها در مدل تركيبي عدم قطعيت استفاده نمود. نتايج مدل منشايابي رسوب براساس عدم قطعيت Bayesian نشان داد كه ميانگين (حدود عدم قطعيت) سهم نسبي زيرحوضه هاي اسپاران، جويبند و بويوك چاي به ترتيب ۹۲ (۸/۹۴9/۸۳)، ۸/۲ (۷/۱۰2/۰) و ۷/۵ (۵/۱۰ ۲/۰) درصد بود. براساس نتايج موجود، بيشترين ميزان توليد رسوب مربوط به زيرحوضه اسپاران چاي بوده و در اجراي برنامه هاي مديريتي براي حفاظت خاك بايد مدنظر قرار گيرد.