بررسي ارتباط سفتي اندام تحتاني با متغيرهاي منتخب بيومكانيكي مرتبط با ريسك بروز آسيب در افراد جوان فعال سالم

هدف: از آنجايي‌كه سفتي به عنوان يكي از خواص ساختارهاي ويسكوالاستيك بدن، به لحاظ نظري مي‌تواند برريسك بروز آسيب اثرگذار باشد، هدف از انجام اين تحقيق، تعيين ارتباط سفتي اندام تحتاني با متغيرهاي منتخب بيومكانيكي مرتبط با ريسك بروز آسيب در افراد جوان فعال سالم بود. روش بررسي: ۲۰ دانشجوي پسر فعال و سالم رشته تربيت ‌بدني و علوم‌ ورزشي به ‌طور داوطلبانه در اين تحقيق نيمه آزمايشي شركت كردند. آزمودني ‌ها Hopping عمودي به سه شيوه دوطرفه، يك‌ طرفه روي پاي برتر و يك ‌طرفه روي پاي غير برتر و با سه استراتژي ترجيحي، كنترلي (فركانس ۲/۲ هرتز) و بيشينه را براي تعيين متغيرهاي سفتي اندام تحتاني و آزمون فرود تك‌پا از روي سكو را براي تعيين متغيرهاي اوج مؤلفه عمودي نيروي عكس‌العمل زمين، نرخ بارگذاري و انرژي جذب‌ شده مكانيكي اجرا كردند. متغيرهاي بيومكانيكي ذكر شده توسط دستگاه فورس پليت و سيستم آناليز حركت سنجيده و محاسبه شدند. ارتباط سفتي اندام تحتاني با متغيرهاي اوج مؤلفه عمودي نيروي عكس‌العمل زمين، نرخ بارگذاري و انرژي جذب ‌شده مكانيكي در اجراي فرود از طريق آزمون همبستگي پيرسون با سطح معناداري 0/05 تعيين شد. يافته‌ ها: از بين متغيرهاي سفتي اندام تحتاني حين اجراي Hopping با استراتژي ‌هاي مختلف (استراتژي كنترلي، ترجيحي و بيشينه)، سفتي اندام تحتاني حين اجراي Hopping بيشينه يك‌ طرفه با متغير اوج مؤلفه عمودي نيروي عكس‌العمل زمين (0/01=p) و نرخ بارگذاري (0/01=(p رابطه معنادار و مثبت، و سفتي اندام تحتاني حين اجراي Hopping كنترلي با متغير انرژي جذب ‌شده مكانيكي رابطه معنادار و منفي (0/02=p) نشان داد. نتيجه ‌گيري: با توجه به يافته‌ هاي تحقيق، مي ‌توان بيان كرد سفتي بالاي اندام تحتاني موجب افزايش ريسك بروز آسيب ‌هاي استخواني مانند Osteoarthritis مفصل زانو و Stress Fracture مي‌ شود، درحالي ‌كه سفتي پايين اندام تحتاني ريسك بروز آسيب ‌هاي بافت نرم را افزايش مي ‌دهد. بنابراين به نظر مي ‌رسد سفتي بالا يا پايين اندام تحتاني به ‌منظور كاهش ريسك بروز آسيب مزيت محسوب نمي ‌شود و احتمالا مقداري بهينه براي آن وجود دارد.