تاثير خود‌استنادي بر شاخص‌هاي كمّي و كيفي سنجش برونداد پژوهشي اعضاي هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان

سابقه و هدف: بررسي موضوع ارتباط بين شاخص هرش و خوداستنادي و همچنين ارتباط اين دو با ساير شاخص هاي ارزيابي عملكرد پژوهشي از اين رو حائز اهميت است كه هرش زماني كه شاخص خود را معرفي كرد، رابطه آن با خوداستنادي را نيز مد نظر قرار داد. هدف اين پژوهش تعيين تاثير خود استنادي بر شاخص هاي كمّي و كيفي سنجش برونداد پژوهشي اعضاي هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش پيمايشي با رويكرد تحليل استنادي انجام شده است. جامعه پژوهش را توليدات علمي 401 نفر از اعضاي هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان تشكيل مي دهند كه داراي اچ ايندكس در پايگاه اسكوپوس بودند. براي گردآوري داده ها، تعداد مدارك، تعداد استنادات، تعداد استنادات بدون خوداستنادي، اچ ايندكس با خوداستنادي و بدون خوداستنادي و تعداد همكاران هر نويسنده از پايگاه استخراج شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و استنباطي (آزمون همبستگي پيرسون) و نرم افزار SPSS18 استفاده گرديد. يافته ها: بر اساس يافته هاي تحقيق مركز تحقيقات قلب و عروق بالاترين ميانگين در شاخص بهره وري (45)، تعداد استنادات (424/33) و شاخص هرش (9/33) را به خود اختصاص داده است. از نظر شاخص خوداستنادي، دانشكده بهداشت (24/44) و دانشكده مديريت و اطلاع رساني پزشكي (0/66) به ترتيب بالاترين و پايين ترين ميزان خوداستنادي را داشته اند. بين تعداد كل استنادات و خوداستنادي ها، تعداد استنادات دريافتي نويسنده و همكاري با ساير نويسندگان، تعداد خوداستنادي نويسنده و همكاري با ساير نويسندگان، شاخص هرش و خوداستنادي نويسندگان و همچنين خوداستنادي و بهره وري نويسندگان ارتباط معنادار وجود داشته است. نتيجه گيري: بين خوداستنادي و تمامي شاخص هاي كمّي و كيفي سنجش برونداد پژوهشي در پژوهش حاضر ارتباط معنادار وجود دارد، بنابراين راهكارهايي لازم است تا بتوان از تأثير آن بر روي شاخص هاي ارزيابي عملكرد پژوهشي مولفه هاي توليد علم كاست.