بررسي الگوي نويسندگي در مقاله‌هاي ايراني و ارتباط آن با استنادپذيري

سابقه و هدف: همكاري هاي علمي، احتمال ارجاع و استناد به مقاله و ظهور نتايج آن در آثار ديگران را افزايش مي دهد. اين پژوهش با هدف مشخص كردن الگوي نويسندگي در رشته هاي مختلف علوم پايه، علوم انساني و هنر و بررسي رابطه ميان تعداد نويسندگان و ميزان استناد به مقاله هاي ايراني نمايه شده در وبگاه علم، انجام شده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از روش هاي توصيفي و تحليلي با بهره گيري از روش هاي علم سنجي انجام شده و جامعه پژوهش كليه مقاله هاي پژوهشگران ايراني در موضوع هاي علوم پايه، علوم انساني و هنر در وبگاه علم در سال ۲۰۱۲، ۱۷۶۷۱ سند است. تعداد استنادهاي مقاله ها تا ماه مي ۲۰۱۶ ثبت شده است. سال ۲۰۱۶ از اين نظر انتخاب شد كه مقاله هاي حوزه هاي مختلف، زمان كافي براي دريافت استناد را داشته باشند. داده ها با مراجعه به مقاله هاي هر رشته و شمارش تعداد نويسندگان هر مقاله و نيز تعداد استنادهايي كه هر مقاله تا ماه مي ۲۰۱۶ دريافت كرده بود، جمع آوري گرديد. در جمع آوري و تحليل داده ها از نرم افزارهاي Bibexcel، Excel وSPSS استفاده شد. يافته ها: پژوهش حاضر نشان داد كه بيشترين الگوي مشاركت و همكاري پژوهشي در ايران گروه هاي دو تا پنج نفره هستند. همچنين همبستگي و رابطه بين تعداد نويسندگان و تعداد استنادها در رشته هاي مختلف، متفاوت است. نتيجه گيري: در بين موضوع هاي مورد بررسي، رشته پزشكي داراي بالاترين ضريب همبستگي بين تعداد نويسندگان و تعداد استنادها و باستان شناسي داراي كمترين ميزان همبستگي بود.