سياست صلح‌طلبي شاه‌عباس يكم نسبت به دولت عثماني (با استناد به مكتوبات و معاهدات)

در بررسي مناسبات صفويه و عثماني، معمولاً بر ماهيت ستيزه جويانۀ آن تأكيد شده است. با وجود تنش هاي مستمر بين دو دولت كه از پشتوانه هاي ايدئولوژيك نيز برخوردار بود، صفويان به دلايل مذهبي، سياسي و اقتصادي و ضرورت هاي عيني و عقلاني، از همان آغاز در سياست خارجي خويش نسبت به دولت عثماني، به رابطۀ تعاملي و هم گرايي مبتني بر صلح و صلاح مي انديشيدند. از اين رو، يكي از جنبه هاي مهم روابط صفويه و عثماني در كنار حالت دشمني و ستيزه جويانه، روابط مسالمت آميز بود كه از آن به صلح طلبي يا صلح دوستي تعبير مي شود. اين سياست در مكتوبات ارسالي شاه عباس يكم (حك: 9951038ق/ 15871629م) به سلاطين عثماني و معاهدات منعقده بين دو كشور در اين دوره، به خوبي نمايان است. در اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي، سياست صلح طلبي شاه عباس يكم در برابر دولت عثماني با تكيه بر متن مكاتبات و معاهدات سياسي دو طرف مورد بررسي قرار گرفته است. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه راهبرد اصلي سياست خارجي شاه عباس در برابر حكومت عثماني، اصل صلح و همزيستي مسالمت‌آميز و پايبندي به قراردادها و پيمان‌هاي منعقده با آن دولت بوده است. اين سياست متأثر از آموزه هاي ديني و واقعيت هاي عيني بود كه مي توانست بر موجوديت و بقاي دولت صفوي  تأثيرگذار باشد.