كاركرد سرنويس‌هاي‌ نسخۀ فلورانس در بازنويسي داستان‌هاي شاهنامه

براي اينكه داستان‌هاي كهن ادبي براي مخاطب امروزي جذاب و قابل درك باشند، بايد به زباني ساده و روان نقل گردند. فرآيند نقل اين روايات به زبان امروز بايد با رعايت اصولي صورت مي‌گيرد كه دو محور اصلي دارند: نخست، حفظ ساختار داستان و سبك صاحب اثر، سپس همخواني با زبان و درك مخاطبان. در همين باره بازنويسي و بازگردان داستان‌هاي شاهنامه به نثر، علاوه بر در نظر داشتنِ سطح مخاطب، به شناختي از سبك و بيان فردوسي نياز دارد. از سويي به خلاصه و ساده سازي داستان‌ها بايد توجه داشت. هر يك از بازنوشت‌هاي شاهنامه، درجاتي از تلخيص و حذف مطالب داستاني يا جلوه‌هاي هنري دارند. ولي حذف برخي بخش‌ها به ساخت اصلي داستان آسيب مي زند و هنر فردوسي در سرايش داستان‌ها را نيز براي مخاطب آشكار نمي‌كند. براي حفظ اين نكات و انتقال هرچه كامل‌تر داستان به مخاطبان مي‌توان از روش‌هاي مختلفي بهره برد. نظر به پيوند سرنويس‌هاي شاهنامه با ساختار داستان، پيشنهاد ما در اين مقاله بهره گرفتن از نسخه‌هاي شاهنامه با محوريت سرنويس‌هاي آنهاست. به عنوان مصداقي قابل توجه، به نسخۀ فلورانس كه قديم‌ترين نسخۀ در دسترس از شاهنامه است پرداخته‌ايم و ضمن نقد برخي مشكلات در بازنويسي اين اثر، راهكارهايي براي بازنويسي دقيق‌تر ارائه داده‌ايم.