رابطه رفتار حمايت اجتماعي دبيران تربيت بدني و بي انگيزگي دانش آموزان در فعاليت هاي تربيت بدني

با وجود اينكه اهميت فعاليت هاي جسماني به روشني توسط همه پذيرفته شده، انگيزش و مشاركت در فعاليت هاي تربيت بدني با افزايش سن كاهش مي يابد. لذا هدف از اين تحقيق بررسي رابطه رفتار حمايت اجتماعي دبيران تربيت بدني و بي انگيزگي دانش آموزان در فعاليت هاي تربيت بدني مي باشد. اين تحقيق از نوع توصيفي همبستگي بود. به اين منظور، 381 دانش آموز مقطع متوسطه شهرستان بوكان به روش تصادفي خوشه اي چند مرحله اي به عنوان نمونه هاي آماري انتخاب شدند و مقياس رفتار بين فردي (IBS) پليتر و همكاران (2008) با پايايي (78/0= alpha) و پرسشنامه بي انگيزگي در تربيت بدني (AIPE) شن و همكاران (2010) با پايايي (81/0= alpha) را پاسخ دادند. داده ها با استفاده از آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن و مدل معادله ساختاري مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد بين مولفه هاي رفتار حمايت اجتماعي؛ حمايت از استقلال، حمايت از شايستگي و حمايت از تعلق با بي انگيزگي رابطه منفي و معني داري وجود دارد (به ترتيب؛207/0 =r =255/0، r =216/0، r ؛ 01/0 p). همچنين، بر اساس نتايج مدل سازي معادله ساختاري (SEM)، رفتار حمايت اجتماعي دبيران تربيت بدني به ميزان (21/0) بر بي انگيزگي دانش آموزان اثرگذار مي باشد. با توجه به اينكه، كاهش رفتار حمايت اجتماعي دبيران تربيت بدني مي تواند منجر به بي انگيزگي دانش آموزان شود، پيشنهاد مي گردد دبيران تربيت بدني با افزايش حمايت اجتماعي از دانش آموزان، مشاركت آنان را در فعاليت هاي تربيت بدني توسعه دهند