تأثير جهت‌گيري ورزشي بر تعهد ورزشي بازيكنان ليگ برتر فوتبال بانوان كشور

هدف اين پژوهش تعيين ميزان تأثير جهت گيري ورزشي بر تعهد ورزشي بازيكنان تيم هاي فوتبال بانوان ليگ برتر كشور است. روش تحقيق از نوع همبستگي است كه به صورت ميداني اجرا شده است. جامعۀ آماري آن را بازيكنان 11 تيم (200 نفر) از باشگاه هاي ليگ برتر سراسر كشور تشكيل مي دهند كه در دومين دورۀ ليگ برتر فوتبال بانوان شركت كرده بودند و حداقل شش ماه سابقۀ فعاليت در تيم را داشتند. نمونۀ پژوهش به صورت تمام شمار انتخاب شد به منظور جمع آوري اطلاعات، از پرسش نامۀ جهت گيري ورزشي گيل و ديتر (1988) (SOQ) و پرسش نامۀ تعهد ورزشي اسكانلان (1993) (SCMS) براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي (نمودار، ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (رگرسيون ساده و مدل سازي معادلات ساختاري با نرم #8204;افزار Amos) استفاده شد. نتايج نشان داد جهت گيري ورزشي، با ضريب رگرسيوني استاندارد(83/0) بر تعهد ورزشي بازيكنان تأثير دارد. درواقع، با افزايش رقابت طلبي، ميل به پيروزي و هدف گرايي بانوان فوتباليست ميزان تعهد ورزشي آنان نيز افزايش مي يابد.