نگاهي انتقادي- تطبيقي به رويكرد «سنّت گرايانة» نظريه ونظريه پردازي ادبي درسه اثر نظري كلاسيك

سنّت فرهنگي وادبي، مجموعه اي از باورها ،آداب ورسوم و عناصر فرهنگي است كه درپهنة تاريخ،از نسلي به نسلي ديگرمنتقل مي شودو بيانگر مفاهيم ادبي وهنري است كه به مثابة گنجينه هايي ارزشمند ازگذشتگان برجاي مانده وبازتابندة فرهنگ وانديشة ملّت هاست. ازاين رو، بين ادبيّات و سنّت ،پيوند تعامل آميزي وجوددارد و بي گمان در پيدايش ادبيّات، سنّت نقش بسزايي دارد. به رغم اين موضوع، متأسفانه تحقيقي كه به بررسي سنّت گرايي در آثار كلاسيك ادبي پرداخته باشد تا اكنون كمتر نگاشته شده است . هدف اين مقاله، بررسي انتقادي –تطبيقي رويكرد سنّت گرايانه درسه اثركلاسيك فارسي نظري وعملي نقدادبي،يعني قابوس نامه ،چهارمقاله و المعجم في معايير اشعار العجم است . اين بررسي درحوزه هاي شعرشناسي، وظايف شعر و شاعري ،آرايه هاي ادبي، عروض پژوهي ونثر شناسي ومباحثي از اين گونه است. وجوه مشترك در اين سه كتاب عبارتند از : عروض، شعر و ويژگي هاي آن،وظيفة شعر،ويژگي شاعر،صور خيال و نثر كه در اين جستار،درهر مبحث رويكردهاي سنّت گرايانة آنها بررسي شد. نگاه نظامي عروضي درچهارمقاله به مباحث مربوط به شعر و نثر ،سنّتي تر از دو كتاب ديگر است .امّا مطالب كتاب المعجم شمس قيس در برابر دو كتاب ديگر، جامع تر مي نمايد و مؤلّف آن با نگاهي اديبانه به بحث و بررسي پرداخته است و عنصر المعالي در قابوس نامه طريق تعادل را مي پيمايد

this article has no abstract