بررسي الگوي پراكنش ريشه گونه هاي بلوط ايراني و زالزالك به منظور استفاده در مدل‌هاي زيست مهندسي (مطالعه موردي: جنگل هاي منطقه بلوران كوهدشت)

پوشش گياهي به واسطه سيستم ريشه اي خود با ايجاد چسبندگي اضافي ذرات خاك، تأثير معني داري در مسلح سازي دامنه ها دارد. در اين خصوص ويژگي هاي زيست فني ريشه گونه هاي مختلف اهميت بسزايي دارد. اين پژوهش با هدف بررسي الگوي پراكنش ريشه دو گونه بلوط ايراني و زالزالك در جنگل هاي بلوط غرب انجام گرفت. به اين منظور پنج پايه درختي از دو گونه بلوط ايراني و زالزالك به صورت تصادفي جهت بررسي پراكنش ريشه آنها انتخاب شدند. نمونه برداري با استفاده از رينگ نمونه برداري هسته خاك و از سه فاصله افقي و سه عمق انجام شد. براي بررسي پراكنش ريشه از شاخص نسبت سطح ريشه به سطح خاك استفاده شد. نتايج نشان داد كه نسبت سطح ريشه به سطح خاك و همچنين تراكم طولي ريشه ها با افزايش عمق خاك و افزايش فاصله از تنه كاهش مي يابند. بيشترين ميزان تراكم طولي ريشه ها در افق هاي بالايي خاك و نزديك ترين فاصله به تنه درختان مشاهده شد. بيشترين ميزان تراكم حجمي ريشه ها نيز در عمق 150 سانتي متري خاك مشاهده شد. براساس نتايج تحقيق مشخص شد كه بين ميزان تراكم حجمي ريشه دو گونه بلوط ايراني و زالزالك اختلاف معني داري وجود داشت و تراكم حجمي و طولي ريشه در گونه بلوط ايراني نسبت به زالزالك بيشتر بود. به طور كلي، نتايج اين تحقيق اهميت بلوط ايراني را نسبت به زالزالك در مسلح سازي خاك دامنه ها نشان داد.