تدوين الگوي مفهومي ارتباطات آب؛ ظرفيت هاي ارتباطات براي مديريت بحران آب در ايران

The Conceptual Model of Water Communication; The Potentialitis of Communication to Manage Water Crisis in Iran

امروزه تقريبا بر همگان آشكار شده است كه مسايل محيط زيست و از جمله بحران آب به همان اندازه كه موضوع علوم طبيعي است، در علوم اجتماعي هم حايز اهميت و نيازمند توجه است. اين مقاله در پي پاسخ گويي به اين پرسش است كه ارتباطات و آب از لحاظ نظري چه نسبتي با يكديگر يافته اند؟ و ارتباطات آب به مثابه يك حوزه ميان رشته اي جديد چه ظرفيت هايي براي حل موضوعات مرتبط با مسايل آب در ايران دارد؟ الگوي ارتباطات آب اروه بازن به مثابه الگويي مناسب براي طرح مباني نظري مرتبط و توضيح مسايل ارتباطات آب، اين حوزه را محل تلاقي رشته هايي مانند ارتباطات زيست محيطي، ارتباطات توسعه، ارتباطات ريسك، ارتباطات سلامت و ارتباطات علم مي داند. اين مقاله با تشريح ابعاد مختلف اين مدل و جرح و تعديل آن، مدل ارتقاءيافته اي براي حوزه هاي نظري مرتبط با ارتباطات آب ارايه كرده است. در نهايت با تبيين جنبه هاي مختلف مسايل آب در ايران به اين نتيجه رسيده است كه فعالان رسانه اي و روزنامه نگاران محيط زيست ايران مي توانند با مبنا قراردادن ارتباطات استراتژيك در توليد پيام هاي مرتبط با بحران آب در فضاي رسانه اي، باعث تغيير رويكردهاي سازه گرايانه به آب شوند و توجه به ابعاد اجتماعي، فرهنگي بحران آب را كه از الزامات اصلي براي حل مسايل آب است، تقويت نمايند.

It is well known that environmental problems, including water crisis, nowadays are much important to natural science as to social science. This research is to study the theoretical relationship between communication and water and the potentialities of water communication as an interdisciplinary area to manage water crisis in Iran. Herve-Bazin ' water communication model as a suitable pattern for depicting the theoretical approaches explaining water communication issues, considers this discipline as an intersection of environment communication, development communication, risk communication, health communication, science communication, public communication, political communication, law and responsible communication. Explaining the various aspects of water issues in Iran, this paper proposes a promoted model containing different theoretical areas on water communication. At the end, it concludes that Iranian environmental journalists and media activists can change the constructivist approaches to water crisis and catch more attention to social and cultural aspects of water crisis by focusing on the strategic communications in designing messages related to water crisis in media outlets.