عدم قطعيتِ سرنوشت انسان در منابعِ نقلي

طبقِ برخي آيات و روايات، سرنوشتِ لايتغير درباره انسان منتفي است وآنچه بنامهايِ قضا و قدر و ... مطرح ميشود سرنوشتِ غير قطعي است. خداوند همگام با زندگي انسان سرنوشت ها را قطعيت مي بخشد. به تعبير ديگر اينگونه نيست كه خداوند از ازل سرنوشتِ همه چيز را بطور قطعي تعيين كرده باشد و فارغ از همه امور گشته و تنها كارِ او در رابطه با اين عالم ، تطبيق حوادث روز مرّه با مكتوب قطعيِ پيشين باشد. تدبير و ربوبيّت الهي همگام با لحظه لحظه زندگيِ انسان ها جاريست و از ذات لايتناهي و يدِ باسطه او هر آن گمانِ فيض و تفضّلي جديد مي رود. اين يافته با روش نقلي قابل اثبات است به عنوان مثال آموزه تقدير در شب قدر، دوام ربوبيت الهي، مراحلِ شكل گيريِ افعال الهي از مرحله علم تا مرحله امضا، نفيِ قضا و قدر محتوم در برخي احاديث و اقتضايِ لطف الهي ادله اين يافته هستند.