درآمدي بر روش تأويل كلامي متشابهات قرآن با الهام از مفهوم‌شناسي راسخان در علم

مفهوم راسخان در علم در آيه 7 آل عمران و نسبت آنان با علم تأويل در ميان عالمان اسلامي با ديدگاههاي مختلفي همراه بوده و بطور خاص متكلمان مسلمان در تأويل كلامي متشابهات قرآن، رويكردهاي متفاوتي داشته اند. در اين مقاله به روش تحليل كيفي گفتمان، پس از طرح مسأله، با تكيه بر ديدگاهي تشكيكي در معناشناسي راسخان به لحاظ سلبي و ايجابي در آيه 7 فوق كه در رويكردهاي گذشته به ندرت مطرح شده، روش تأويل كلامي متشابهات جستجو شده و فتح بابي در اصول كلي تأويل آنها صورت گرفته است. بر اين اساس از بعد سلبي سه اصل: تنزيه الهي از توهّمات انساني و تنزيه ساحت الهي در ذات و فعل از قبائح عقلي و نفي تشبيه عوالم غيبي و فرامادي به عوالم حسي و مادي مورد اشاره قرار گرفته و از بعد ايجابي نيز پنج اصل: فهم پذيري متشابهات، نقش راه گشاي دلالت هاي قرآني به مثابه محكمات، نقش روش گذارانه روايات، تأكيد بر اصول عقلي برهاني و نهايتاً توجه به نكات اصيل ادبي و لغوي مطرح شده است.