ادبيات غنايي و هنر معماري سنتي يزد

ادبيات غنايي كهن‌ترين شكل شعري است كه سراينده آن درپي بروز احساسات و عواطف دروني خود است. ويژگي‌هاي شعر غنايي عشق، خشم، لذت، سوگ، تفاخر و مانند اين هاست و عنصر اصلي اين نوع ادبيات تخيل است. شاعر شعر غنايي از دنيا و آن سوي حيات مادي سخن مي‌گويد. ازسويي يكي از وجوه هويّتي ايرانيان، آثار تاريخي است كه فراتر از يك بنا و جايگاه زيستن براي ما معنا شده است. يكي از استان هايي كه معماري تاريخي اش هم از جهت ظاهر و هم باطن قابليت توجّه دارد، استان يزد است كه عناصر ظاهري در بناهاي تاريخي اش، با جلوه هاي باطني آن؛ چون زيبايي، ذوق، لذّت، تفاخر، احساس، تجربه، تخيل و غيره پيوندي عميق يافته اند. دربارۀ معماري سنتي از وجوه گوناگون كتابها و مقالات زيادي به چاپ رسيده اما كمتر اثري با محوريّت ادبيات غنايي به بناهاي سنتي توجّه كرده است. با اين وصف آيا تنها كالبد باشكوه آثار تاريخي است كه بيننده را مجذوب مي سازد و يا درون مايه هايي هم وجود دارند كه با بناهاي سنتي عجين شده و بيننده با ديدن و احساس هر دوست كه لذّت مي برد و آنكه اين درون مايه ها بيشتر در چه بخش هايي از بنا جلوه گري مي كنند؟ اين مقاله علمي- پ‍ژوهشي است و مواد خام آن به شيوۀ كتابخانه اي و ميداني جمع آوري شده و به شيوۀ توصيفي- تحليلي به بررسي اطلاعات به دست آمده در چند بناي تاريخي پرداخته، تا مخاطب خود را به درك بيشتر آثار ناملموس در بناهاي تاريخي وادارد.