استعاره و كاركرد آن در گفتار روزمره ي گويشوران فارسي (با تكيه بر دانشجويان فارسي زبان دانشگاه آزاد اسلامي واحد اهواز)

استعاره،از مهم ترين پديده هاي زباني است كه مورد توجه علما، فلاسفه و اُدبا و اخيراً زبان شناسان واقع شده است. با توجه به اهميّت موضوع، در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽاز ﭘﮋوﻫﺸﯽ وﺳﯿﻊ درﺑﺎره‌ي بررسيﮐﺎربرد ﻧﻈﺮيه‌ي معاصر استعاره (1992) ليكاف در ﺗﺒﯿﯿﻦ ساختارهاي استعاري زبان روزمره است، ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﻢﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻧﯽاين چارچوب نظري كه بر درك مفاهيم انتزاعي از طريق كاهش در مقياس بشري تاكيد دارد، كاركرد فرايند استعاره را در گفتار روزمره‌ي گويشوران فارسي با تكيه بر جامعه‌ي آماري پژوهش محك بزنيم. بدين منظور، نگارندگان به صورت تصادفي، پنجاه نفر از دانشجويان را گزينش كرده، به روش ميداني30 ساعت از مكالمه‌ي آنان را در سه بافت زباني متفاوت و در طول 3 ماه ضبط و گردآوري كردند.پس از نگارش داده هاي زباني، تعداد 122 عبارت استعاري استخراج گرديد كه با تحليل داده ها، مشخص گرديد؛ بخش قابل توجّهي از گفتار نمونه‌ي آماري تحقيق، استعاري است و انواع استعاره هاي مفهومي در گفتار آنان ديده مي شود؛ در اين ميان استعاره‌ي ساختار رويداد، بيشترين بسامد وقوع و استعاره جهتي كمترين بسامد وقوع را داشته است. در نتيجه، ادعاي ليكاف (1992) مبني بر جهاني بودن اين نظريه در مورد زبان فارسي تأييد شد. در نهايت معلوم گرديد بافت زباني، تأثيري مستقيم بر كاربرد استعاره در گفتار روزمره دارد.به عبارت ديگر هر چه بافت جنبه رسمي تري داشته باشد، استعاره در گفتار كمتر و هر چه جنبه‌ي غير رسمي يابد استعاره بيشتر مي شود.